Ik heb het gevoel dat ik er al een week lig, soms slaap ik, maar meestal sluimer ik slechts.
Als de deur van de kamer weer open gaat, krimp ik ineen.
Maaike, Li een verpleegster en nog een persoon komen binnen.
De eerste 3 kende ik al, de andere, een vrouw van begin 50, niet.
"Dit is dokter Leus, ze gaat je even bekijken", zei Li.
De dokter trok zijn benen uit elkaar en bekeek mijn balzak. Deze was alweer bijna tot zijn normale omvang geslonken, maar nog erg gevoelig. Ze nam mijn ballen ik haar hand en rolde ze tussen haar vingers. Ik kreunde van de pijn.
"Er is een nieuw medicijn dat we gaan testen", sprak ze.
"Op jou".
"Ik zal je uitleggen wat het doet". "Het maakt je gehele lichaam volkomen gevoelloos, behalve de top van je penis, de eikel dus, ook zul je je niet kunnen bewegen of spreken,
daarom ga je de vacuümkamer in, die helpt je te ademen. Dan zetten we de electroden weer op je lichaam en voeren de stroom op. Daar voel je niets van totdat je een orgasme krijgt dat uit het niets zal lijken te komen . Het zal het hevigste zijn dat je ooit hebt gehad, je zult het alleen in je eikel voelen"'
"Bereid hem maar voor, meisjes".
Maaike maakte het infuus klaar en Li plaatste de elektroden op mijn buik en vlak onder mijn eikel. Daarna werd de naald vaan het infuus aan de binnenkant van mijn dij gestoken, vlak onder min balzak en opende ze het. Ze legden een laken over me heen en ik voelde me langzaam gevoelloos worden. Snel reden ze me naar de kamer waar de vacuümkamer stond, schoven me erin en zetten hem aan. Ik voelde niets meer, het heen en weer gaande vacuüm zorgde dat ik ademde. "Zet de stroom maar aan", zei de dokter.
Maaike draaide aan de knoppen, ik voelde niets. "De zelfde stand als toen we zijn sperma monster namen" zei de verpleegster, "dan laten staan". Maaike deed het en keek toe.
Nog steeds voelde ik niets totdat mijn eikel aanvoelde alsof hij explodeerde. "Hij spuit!", riep Li, en ja, het ging maar door...