Een fietsvakantie in Engeland. De prijzen vielen me behoorlijk tegen, niet alleen het eten en de drank, maar ook de logies, al kon je met een Engels ontbijt wel een halve dag voort.
In Cambridge kreeg ik het adres van een wel een verbazingwekkend goedkope B&B. Een vijftiger met dun rossig haar deed open en monsterde me onderzoekend van top tot teen. Hij was blijkbaar in de tuin bezig, droeg groene Welly's, een korte blauwe sportbroek en een mouwloos shirt. Zijn handen zaten onder de tuinaarde. Hij riep naar achteren, een struise vrouw, iets jonger dan hij, kwam met een bezweet hoofd en een schort voor uit de keuken. Ze hadden een kleine zolderkamer in de aanbieding, maar de prijs was een vergissing van het toeristenbureau. Spijtig schudde ik mijn hoofd, 40 pond per nacht was echt te veel. In voor mij te rap Engels overlegde het echtpaar, toen deed de man een voorstel: als ik hem hielp met de tuin en verder wat kleine karweitjes zou verrichten, was de prijs geen probleem.

Met mr. Wilson in de tuin aan het werk. De rozen moesten gesnoeid worden, bedrijvig hielp ik mee, al had ik geen groene vingers. Een berkenboom ontnam het zicht vanuit de serre, ook deze moest worden gekortwiekt. Terwijl ik de ladder vasthield zaagde meneer flinke takken uit de berk, met uitzicht op zijn gespierde, bleke dijen. Mrs Wilson riep dat het theetijd was, zoals bekend is dit alweer een halve maaltijd in Engeland.
Ze begon me uitvoerig uit te horen, in gebrekkig Engels vertelde ik haar dat ik gestopt was met mijn studie aan de PABO, gezakt voor mijn taal- en rekentoets. We kwamen te spreken over het onderwijs in Nederland, het werd vergeleken met dat bij onze Westerburen.
Met wrevel vertelde Wilson dat het er met huidige onderwijs in Engeland ook slecht voor stond; geen discipline meer. Vroeger was het beter gesteld, voordat Labour de Corporal Punishment afschafte. Gretig begon zijn vrouw te vertellen van de strenge lijfstraffen op de privéscholen en de staatsscholen. Ik leerde woorden als: Cane, birch en slipper en liet me vertellen dat de zes met de cane ongehoorzame jongens in het gareel terugbrachten. Mrs Wilson schonk me nog eens bij en presenteerde me een sandwich.
Na de thee togen meneer en ik weer naar de tuin. Hij raapte een bundel berkentwijgen bij elkaar, grinnikte en verklaarde: This is the birch. Dreigend hief hij zijn arm op, alsof hij me ermee wilde slaan. Als bevroren bleef ik staan, voelde mijn mond droog worden en mijn gezicht kleuren. In dat bevroren moment keek hij me onderzoekend aan. Het riep bij mij angst op, angst vermengd met een vreemd soort spanning. Op gedempte toon vroeg hij of ik een pak slaag van mijn vader had gehad, toen ik zakte voor die toetsen. Ik schudde mijn hoofd. Hij vervolgde, had ik dat eigenlijk niet verdiend, nodig gehad, mijn vader moest toch mijn studie betalen.
Nu knikte ik.



'Okay,' was de reactie van mr. Wilson. Hij voerde me aan mijn arm de garage in, zette zijn linkerlaars op een stoel en dwong mij voorover. Met de bundel twijgen begon hij mijn broek uit te kloppen. Het deed gemeen zeer, maar ik wilde me groot houden. Aan mijn voorkant trok een warme sensatie door mijn onderlijf, terwijl mijn billen in brand stonden.
Voor het eerst in vijftien jaar kreeg ik een pak slaag, nota bene van een, tot voor twee uur, mij totaal onbekende.
Na het pak rammel trok mr. Wilson me naar zich toe en drukte me tegen zich aan. Zijn stoppels schuurden langs mijn wang, zijn hand kneedde mijn kont.

Tijdens het avondeten deed hij doodleuk verslag aan zijn vrouw, die goedkeurend knikte. Ze verklaarde dat haar man altijd zo doorhad als een jongeman een goede spanking nodig had. Ze wilde weten of het me goed had gedaan.
Nadat ze had afgeruimd rusten haar ogen even op de jusvlekken die ik naast mijn bord had achtergelaten. Haar blik kruiste die van haar man, ze verdween in de keuken en keerde even later terug met een houten pollepel.
Ik had wederom straf verdiend, kondigde ze aan, nu was het haar beurt. Ik schaamde me dood toen ze me beval mijn broek te laten zakken en bij haar over de knie te gaan liggen. Ik stribbelde tegen, haar echtgenoot schoot haar te hulp. Terwijl hij mijn nek geklemd hield tussen zijn blote dijen, mijn polsen stevig omvat, diende mevrouw mij een ongelooflijk hard pak billenkoek toe met de lepel. Ik schreeuwde moord en brand en probeerde me uit alle macht uit zijn greep te bevrijden. Na een minuut of tien en zeker honderd harde slagen, stopte ze de kastijding. Haar hand streelde mijn gekwetste achterste, bevingerde voorzichtig mijn anus, terwijl haar man mijn hoofd mangelde tussen zijn dijen. Het gevoel van weerloosheid, schaamte en pijn, maakte plaats voor een enorme opwinding. Ik verschoof mijn onderlichaam over haar schoot en bereikte als schuivend een ongekend orgasme.

We dronken een whisky, het spul brandde in mijn keel, ik zette moedig door. Alsof het de gewoonste zaak van de wereld was vertelde mevrouw dat zij en haar man de gasten op hun strafbaarheid uitzochten en daarom maar een habbekrats vroegen voor het verblijf. Vooral Nederlanders waren populair bij hen; van die brutale scholieren of jonge studenten. Helaas kwam het maar zelden voor dat een jongeman zich werkelijk liet straffen, meestal bleef het beperkt tot toespelingen, grapjes en quasi geuite dreigementen.
Bij mij had meneer direct gezien dat ik een passieve natuur had, eigenlijk nog een kind was in een bijna volgroeid lijf. Mevrouw stelde me voor dat zij tijdens mijn verblijf zouden optreden als mijn Foster Parents, of ik daarvoor voelde. Ik maakte een voorbehoud, niet zo heftig als die middag en vroege avond zou ik wel aankunnen.
Mr. Wilson grinnikte. Het was ja of nee, zijn bepaalden de strafmaat.

Twee weken lang was ik hun gast, met spijt nam ik afscheid van hen. Nu al zeven jaar bezoek ik mijn pleegouders elke zomervakantie en met Kerstmis.

(Wordt vervolgd)