HOOFDSTUK III: DE EERSTE NACHT

Dieter sloot de deur achter zich zodat Ilsa alleen achterbleef in haar kamer. Anders dan ze zich voorgesteld had, was haar “kamer” die naam waardig. Ze was ongeveer vier meter op vier. Tegenover de deur bevond zich een groot raam dat ongeveer een derde van de muur vulde en tot tegen het plafond kwam. Voor het raam stond een tafel met een “lunchpakket” op. Haar bed stond aan de rechterzijde van de kamer tegen de muur. Tegen de linkermuur was zelfs een douche geplaatst. Ilsa testte het bed en de matras bleek helemaal niet slecht te zijn. Daar was ze blij om aangezien ze hier waarschijnlijk wel een aantal dagen zou “verblijven”, maar ze was vooral blij met het raam zodat ze steeds de dag van de nacht zou kunnen scheiden. Want, als de geruchten juist waren, zouden er veel gevangenen breken gewoon al door een gebrek aan daglicht en omdat ze helemaal geen tijdsbesef meer hebben. Ilsa, die zich het lunchpakket herinnerde, stapte van het bed en ging naar de tafel. Ze opende het pakket en vond er vijf boterhammen, een thermos koffie en twee flessen water in. Hoewel ze een halve dag niet meer gegeten had, had ze niet echt honger; ze dronk alleen een fles water. Ilsa was totaal uitgeput en ging dus op het bed liggen: ze had een lange dag gehad. Ze moet onmiddellijk in slaap gevallen zijn.

Ilsa hoorde de deur niet open gaan en ze hoorde Hans niet binnenkomen met vier andere mannen. Het eerste wat ze wist, was dat ze ruw op haar rug werd gedraaid en dat haar handen met tape bij elkaar werden gekleefd en boven haar hoofd werden gehouden. Bang keek ze rond zich en ze zag drie Duitse soldaten naast haar bed en één die haar vast hield.
Hans verscheen uit het niets: ‘Ik had je toch beloofd dat we samen veel plezier gingen beleven, niet?!’
Zonder te wachten op het antwoord knikte hij naar een soldaat die zijn penis tevoorschijn haalde. Ilsa keek angstig naar zijn volledig geërecteerd lid. Een aantal seconden later begroef hij zijn penis diep in haar. Anders dan dat ze gevreesd had, was deze eerste soldaat helemaal niet ruw: hij deed zijn ding zo voorzichtig als hij kon. Hij was snel klaar, maar de tweede die haar betrad, was veel gewelddadiger. De tweede soldaat probeerde haar echt pijn te doen en dat deed hij dan ook! Hij bleef zijn grote penis ruw in en uit haar vagina schuiven en net toen Ilsa dacht dat hij haar zou blijven pijn doen, kwam hij klaar. De Duitsers wilden blijkbaar niet dat ze herstelde, want na de tweede kwam al snel de derde. Deze soldaat was nog ruwer dan de tweede. Terwijl deze nog bezig was, ging de deur open en kwamen er vijf nieuwe soldaten binnen. De eerste twee gingen weg met een grote grijns op hun gezicht.
‘Mijn God,’ dacht Ilsa, ‘dit wordt een lange nacht’.
Toen de derde klaar was met haar, beval Hans de volgende te wachten. Hans kwam naar haar toe en probeerde zijn gesloten hand in haar vagina te proppen. Toen hij er min of meer in zat, opende hij zijn hand zo ver hij kon, waarbij hij Ilsa’s vagina natuurlijk fel forceerde. Ze kon het dan ook niet laten te schreeuwen.
‘Vind je dit fijn schatje? Mmm? We kunnen misschien…’, begon Hans toen de deur opnieuw open ging.
Anders dan wat Ilsa gedacht had, waren het geen nieuwe soldaten die binnen kwamen, maar het was Dieter.
‘Maak dat je wegkomt,’ beval hij.
De vijf soldaten haastten zich, maar Hans, die er woest uit zag, nam wat meer zijn tijd.

Toen Hans ook weg was, ging Dieter op de rand van het bed zitten en hij sneed de tape rond haar handen los met zijn mes. Daarna bedekte hij haar naakte lichaam met haar deken. Ilsa dacht er een moment aan hem te bedanken, maar ze besloot te wachten. Uiteindelijk was hij één “van hen” en ze wist niet wat hij van plan was. Misschien wilde hij haar gewoon voor zichzelf.
‘Doet het pijn?’ vroeg hij.
Ilsa knikte, want ze nam aan dat hij haar vagina bedoelde.
‘Luister, ik ben dokter, ik kan helpen als ik je mag onderzoeken. O.K.?’
Ilsa wist niet wat te denken: als hij haar echt wilde pijn doen, had hij dat al lang gedaan. Maar waarom zou hij haar willen helpen?
‘O.K., ik ga even voelen of je schaamlippen erg gekwetst zijn,’ zei hij en hij stak zijn hand voorzichtig onder de deken, ‘Open gewoon je benen een beetje. Da’s ver genoeg… Ja, je schaamlippen zijn wat geschaafd. Wacht, ik ga een zalfje halen,’ zei hij en hij verliet de cel.
Terwijl hij weg was, keek Ilsa gewoon naar het plafond en ze vroeg zich af hoe ze dit moest interpreteren. Met andere woorden, wat was Dieter van plan. Misschien was het gewoon zijn job om kwetsuren te genezen zodat de Nazi’s helemaal opnieuw konden beginnen met haar pijn te doen. Of misschien gaf hij echt om haar. Of, wat het meest waarschijnlijk was: misschien maakte dit gewoon deel uit van “het plan” van haar ondervragers. Toen Hans terug kwam, had hij een paar handdoeken, een stuk zeep en een tube bij zich. Hij liet haar de tube zien en zei dat het een pasta bevatte om haar vagina te genezen.
‘Als je het goed vindt, smeer ik er wat op,’ bood hij haar aan.
Ilsa knikte.
‘Morgen zal je niks meer voelen,’ zei Dieter, ‘maar ik hoorde net dat generaal Von Clausewitz morgenmiddag aankomt om je te ondervragen en als je dan niet spreekt, zal al dit niets zijn vergeleken met de dingen die hij jou gaat aandoen. Trouwens, ik denk niet dat Krupp graag toegeeft dat ze je niet aan het praten heeft gekregen. Ik denk dat ze je daarom morgen in de late ochtend opnieuw aan het praten gaat proberen te brengen. Als je dan weigert, is het morgenavond de beurt aan generaal Von Clausewitz. Maar luister goed, zeg hen alles wat ze willen weten. Het maakt allemaal toch niets meer uit. Want zie je, het is slechts een kwestie van uren eer de geallieerde soldaten hier binnenvallen. Het is net alsof ik de enige ben die dat hier beseft. In elk geval, “mijn collega’s” hebben noch de middelen noch de tijd om nog iets te doen tegen de rebellie. Jouw pijn zou dus zinloos zijn en … ik kan het niet aanzien dat ze je pijn doen’.
Dieter zei dit allemaal op een manier dat Ilsa het bijna kon geloven. Misschien was het omdat ze het wilde geloven, maar ze keek er recht doorheen: het was duidelijk een truc van de Nazi’s om haar aan het praten te krijgen. Misschien was het “Von Clausewitz-verhaal” waar en was dit dus een manier om haar aan het praten te krijgen zodat ze hun gezicht niet zouden verliezen ten opzichte van de generaal. Maar ze geloofde niets over de geallieerde interventie aangezien ze slechts gisteren gevangen was genomen en de geallieerde soldaten toen nog op een meer dan behoorlijke afstand van Wenen waren.
‘Ik weet dat dit allemaal maar een truc lijkt om je te laten praten, maar je moet me geloven want, zie je, het was ik die de geallieerden heeft ingelicht over deze plaats,’ ging Dieter verder alsof hij haar gedachten aan het lezen was, ‘Ik moet gaan nu. Het is vier uur in de ochtend. Je hebt dus nog een viertal uur vooraleer ze het ontbijt brengen. Overweeg alstublieft mijn voorstel’.
Een paar minuten geleden was Ilsa nog zeker geweest dat dit allemaal een truc was, maar nu… . Het punt was dat ze graag zou willen dat het verhaal waar was, maar daarom was dat zo nog niet. Ze besloot er een aantal uren over te slapen.

De deur ging opnieuw open. Deze keer schrok Ilsa wakker; ze dacht dat Hans of Marie Krupp zou binnenkomen. Toen ze zag dat het maar “de kamermeid” was die het ontbijt kwam brengen, ontspande ze opnieuw. De vrouw zette het eten op tafel en haastte zich buiten. Ilsa stond op en inspecteerde haar voedsel: meer boterhammen, koffie en water. Ze had honger en at drie boterhammen. Net toen ze terug op het bed wilde gaan liggen, zag ze de handdoeken en zeep die Dieter gisteren gebracht had. Ze probeerde de douche en er kwam warm water uit. Ilsa besloot dan ook een douche te nemen. Daarna ging ze terug op het bed zitten en kon ze alleen maar wachten totdat Krupp en haar bende opnieuw arriveerden… .
Krupp, Hans en Dieter lieten niet lang op zich wachten en toen ze binnenkwamen zei Krupp: ‘Wel Fraulein Hoffmeyer, ben je bereid om te praten of wil je eerst nog wat spelen?’
Ilsa keek recht in Dieter zijn ogen, hij knikte naar haar als om te zeggen: ‘Vooruit, vertel hen alles maar, de geallieerde soldaten komen toch meteen!’ Maar Ilsa had besloten hem niet te vertrouwen en dus niet te praten.
‘Ik zeg niets,’ zei Ilsa kort.
‘Zoals je wilt,’ zei Marie kwaad, ‘dan zal je binnen het uur opnieuw te gast zijn op het einde van de gang’.
Krupp verliet de kamer gevolgd door Hans en Dieter, die afkeurend naar Ilsa keek. Ze begon zenuwachtig te worden: binnen het uur zouden de Duitsers haar opnieuw gaan martelen in een wanhopige poging om haar aan de praat te krijgen. Er was dus geen twijfel over dat de marteling zelfs nog zwaarder zou zijn dan gisteren. Maar het duurde geen uur vooraleer Hans opnieuw binnenkwam en hij haar gewelddadig naar “het einde van de gang” sleepte.

HOOFDSTUK IV: KIETELEN EN REKKEN

In de martelkamer aangekomen, liet Hans Ilsa los waarna hij meteen naar de kast stapte. Ilsa merkte op dat de kamer er nog steeds hetzelfde uitzag, met uitzondering van een vreemd toestel dat aan het plafond was vastgemaakt. Ze bestudeerde het nieuwe toestel terwijl Hans een touw uit de kast nam. Ze kon niet achterhalen wat het precies was, maar ze was er zeker van dat het zou gebruikt worden om haar te pijnigen.
‘kleed je uit!’ beval Hans.
‘Me uitkleden?’ dacht Ilsa, ‘net of ik winterkleren aan heb’. Maar onbewust tastte ze aan haar buik en herinnerde ze zich de stomp van gisteren in haar maag. Daarom gehoorzaamde ze nu meteen en deed ze haar slip uit. Hier was ze dus opnieuw: poedelnaakt en helemaal uitgeleverd aan deze wrede man die niets liever deed dan haar pijn doen en misbruiken voor zijn plezier. Hij kwam naar haar toe en met een aantal handige bewegingen bond hij haar handen samen. Hij beval haar “onder de katrol” te gaan staan. Dat was dus wat dit vreemde ding aan het plafond was: een katrol. Terwijl Ilsa nog aan het bedenken was wat hij met een katrol zou kunnen doen, trok hij er een ketting van naar beneden die hij aan het touw, dat Ilsa’s handen samengebonden hield, vastmaakte waarop hij alles los liet. De ketting trok zichzelf terug omhoog totdat Ilsa’s armen boven haar hoofd gestrekt waren.

Hans begon langzaam rond haar te wandelen.
‘Vannacht werden we brutaal gestoord, is het niet mijn schatje?! Maar ik kan je beloven dat deze keer niemand ons zal stoppen’.
Hans begon een nieuwe ronde rond haar, maar deze keer kwam hij niet tevoorschijn aan haar rechterzijde. Nee, hij was achter Ilsa geen staan en legde zijn kin op haar schouder.
Hij fluisterde in haar oor: ‘Ontspan je nu maar, OK?? En natuurlijk,… geef me maar gewoon een tip als je iets wil bekennen. Dan stop ik misschien’.
Hij nam zijn kin van haar schouder en bracht zijn handen naar haar polsen. Terwijl hij tegen haar rug stond, liet hij zijn handen heel langzaam naar beneden glijden langs haar armen. Toen zijn handen haar ellebogen gepasseerd waren, draaide hij zijn handen en gebruikte hij de bovenkant van zijn nagels en zijn vingertoppen om haar armen te kietelen.
‘Alsjeblief, niet kietelen,’ dacht ze bij zichzelf. Ze had nooit tegen kietelen gekund. Dus wanneer haar vriend vroeger wilde dat ze iets deed, bijvoorbeeld met hem naar het bal gaan, kietelde hij haar op die schattige manier van hem. Maar dat was natuurlijk voordat de Duitsers kwamen en hem neerschoten. Het was toen dat Ilsa besloten had bij het verzet te gaan. Maar nu was ze hier en het was niet haar vriend die haar aan het kietelen was. En het was niet uit liefde of om mee naar het bal te gaan, maar het was om haar te overtuigen om te praten over de rebellie, om alles te verraden waar ze de voorbije drie jaar zo hard voor gevochten had.

Hoe korter Hans bij haar oksels kwam, hoe meer het kietelde. In een zinloze reactie probeerde Ilsa haar armen naar beneden te trekken om zo haar oksels te beschermen tegen het kietelen. Maar de katrol zorgde ervoor dat ze haar armen zelfs geen millimeter naar beneden kon trekken.
Hans zag haar proberen en fluisterde in haar oor: ‘Sssst, maak je geen zorgen, alles komt in orde. Ik merk dat je er niet goed tegen kan, is het niet?! O.K., laten we dan dit eens proberen’.
Ilsa giechelde al voor hij haar oksels had bereikt, maar toen hij die zachte holtes onder haar armen bereikte, begon ze volop te lachen. Hans liet zien vingertoppen heel rustig naar boven en onder glijden in haar oksels en Ilsa werd hysterisch. Ze was er nu zeker van dat ook dit een vreemde Gestapo foltertechniek was, want het deed haar zin krijgen om te praten.
‘Wacht even,’ dacht Ilsa tussen het lachen door, ‘hoe kan ik nog maar overwegen om mijn makkers te verraden terwijl ik gewoon gekieteld word?’
Dat was gewoonweg onaanvaardbaar, maar toch,… . Nadat Hans haar oksels uitgebreid had gekieteld, waarbij hij misschien wel twintig keer zijn vingers heel traag op en af had laten glijden en daarna zijn vingers iets sneller willekeurig in haar oksels had laten dansen, ging hij eindelijk verder. Kietelende ging hij langs haar schouders terug naar haar voorzijde om uiteindelijk te stoppen bij haar borsten. Hij stopte nu even met kietelen en liet haar borsten op de palmen van zijn handen rusten. Vervolgens gebruikte hij zijn duimen om langzaam rond haar tepels te cirkelen. Voorzichtig, maar grondig, raakte hij de “rode roos” aan waar haar tepels in gebed lagen. Nu masseerde hij de tepels zelf. Ilsa genoot hier natuurlijk niet van, maar het was veel draaglijker dan dat verdomd gekietel! Hans masseerde nu haar hele borsten. Het scheen Ilsa toe dat dit niets te maken had met Hans’ eerste bedoeling, namelijk het haar zo onaangenaam mogelijk maken, maar dat haar goed gevormde borsten hem van zijn werk afleidden. Seconden later scheen hij te ontwaken en ging hij verder met het kietelen. Nu was het de beurt aan haar rug. Hans gebruikte enkel zijn rechterhand om haar rug te kietelen. Hoewel het veel draaglijker was dan haar oksels huiverde Ilsa. Daarna, ging Hans opnieuw omhoog, opnieuw langs haar oksels. Maar zijn vingers gingen al snel naar beneden naar haar buik en ze gingen steeds lager en lager tot ze aan de grens kwamen waar haar donzige, bruine pels begon. Hij liet zijn vingers met haar schaamhaar spelen en opnieuw kon zij even bekomen van het kietelen en lachen. Ilsa snakte naar adem. Hans reikte nog lager tot hij zachtjes haar schaamlippen aanraakte. Hij maakte het Ilsa echt moeilijk toen hij ook dat deel van haar lichaam begon te kietelen. Hans penetreerde haar niet, neen, hij kietelde haar schaamlippen en de binnenkant van haar dijen gewoon geduldig. Ilsa kwam door het lachen bijna niet meer bij met ademen. Voor ze was gevangen genomen, had Ilsa nooit kunnen vermoeden dat het menselijk lichaam zo gevoelig was: in de twee dagen dat ze al gefolterd was, had ze al veel geleden en ze hadden haar nog niet eens echt pijn gedaan!. Net toen ze dacht dat ze gek ging worden van het constante kietelen, dat nu al meer dan veertig minuten aan de gang was, stopte Hans zijn poging om haar aan het praten te krijgen. Hij zuchtte, ging naar de deur en opende die.

Dieter en Marie Krupp kwamen onmiddellijk binnen. Het viel Ilsa binnen dat ze ervan op de hoogte moesten geweest zijn; ze had gedacht dat Hans op eigen houtje handelde om wraak te nemen voor vannacht.
‘Zo, je weigert dus nog steeds om te praten,’ begon Marie, ‘Goed dan, Fraulein Hoffmeyer, goed dan. Ik heb geprobeerd om het je zo aangenaam mogelijk te maken, maar als je weigert om mee te werken, zijn we verplicht je prachtig mooi lichaam geweld aan te doen’.
Terwijl ze dat laatste aan het zeggen was, kwam Marie naar Ilsa en reikte ze ruw naar haar vagina. De manier waarop ze haar vingers er in stak, deed Ilsa bang hebben voor wat nog moest komen. Marie loste al snel haar greep en ze ging twee stappen achteruit.
‘Touw!!’ snauwde ze naar Hans die op Marie’s bevel een dikke koord met een lengte van ongeveer 3 meter uit de kast haalde.
Toen Hans het touw aan het andere eind van de katrol bevestigde, had Ilsa pas door wat de Nazi’s met haar van plan waren: ze zouden haar uitrekken. Op dit punt kon Ilsa zich alleen maar inbeelden hoe een pijn dit ging doen! Net zoals de vorige keer, bij de “waterfoltering”, begon Marie met een kleine “inleiding”.
‘Deze foltering is gebaseerd op de rekmarteling die de Engelsen aan het begin van de 15de eeuw in de Toren bedachten. Maar we kunnen misschien overgaan tot een kleine demonstratie!’ stelde Marie met een sadistisch genoegen op haar gezicht voor, wat niet veel goeds voorspelde voor Ilsa.
Marie keek naar Hans, die aan het touw trok en met een relatief kleine inspanning Ilsa ogenblikkelijk een tiental centimeters van de grond trok.

Ilsa kreunde. Ze voelde onmiddellijk een grote trekkracht op haar polsen, ellebogen en schouders werken. Toen ze inademde merkte ze dat dit opvallend moeilijker ging dan anders en een scherpe pijn sneed daardoor door haar.
‘Niet meer inademen!’ dacht ze wanhopig.
Onmiddellijk daarna, knipte Marie met haar vingers en dus liet Hans haar terug zakken. Ilsa was ongeveer 5 seconden van de grond geweest.
‘Zo,’ begon Marie, ‘ik zie dat je je eerste les geleerd hebt, is het niet? “Niet inademen terwijl je daarboven bengelt”, is het niet? Want dat veroorzaakt een scherpe pijn in ellebogen en schouders! ’ spotte Marie.
‘Wil je ook weten hoe dat komt?’ vroeg Marie retorisch, ‘Dat komt omdat als je longen gevuld zijn, ze je ribbenkast meer ondersteunen en je dus meer ondersteunen. Maar genoeg theorie nu, laten we nog eens proberen.’
Op deze woorden trok Hans, Ilsa terug de lucht in. Onmiddellijk voelde ze de pijn terug op dezelfde plaatsen als tevoor. Deze keer was Ilsa slim genoeg om niet uit- en dus ook niet in te ademen. AAW, plots ging er een veel hevigere pijnscheut door haar rechter elleboog. De pijn zakte pas toen Hans haar terug op de grond deed zakken.
‘Waarom zo lijden,’ peilde Marie op een kinderlijke, vragende toon, ‘Zeg ons gewoon wat we willen weten en we stoppen dit voor jouw toch wel heel beschamende spelletje, O.K.?’
lsa wist dat ze niet MOCHT praten. De Nazi’s zouden dan al haar strijdmakkers oppakken en hen minstens hetzelfde aandoen als wat ze haar nu aandeden. Omdat Ilsa niet antwoordde liet Marie haar terug van de grond liften, maar deze keer veel langer zodat Ilsa wel moest ademen. En, hoewel het tegen haar principes was moest Ilsa op dat moment een korte, stille maar desalniettemin duidelijk hoorbare pijnkreet slaken
Toen Ilsa terug op de grond kwam ging Marie verder met haar betoog: ‘Dat was dan les twee en drie: “na enkele seconden moet ik toch ademhalen” en “Uiteindelijk moet ik toch schreeuwen.”’
Onmiddellijk werd Ilsa terug de lucht ingetrokken. Marie liet in de minuten hierna, Ilsa nog verscheidene keren omhoog trekken.
Toen Ilsa voor weer eens terug op de grond kwam dacht ze: ‘God, dit is onmenselijk!! Maar als ik mij nu eens zou proberen op te trekken als ik daarboven hang. Dan is de trekkracht op mijn armen veel minder. Vlak daarna werd Ilsa terug omhoog getrokken en dus probeerde ze haar nieuwe techniek onopvallend uit. Toch kregen Marie en Hans dit onmiddellijk in het oog en ze lachten smadelijk om Ilsa’s inspanning.
Toch hield Ilsa vol. ‘Zo is de pijn inderdaad veel draaglijker,’ merkte ze op.
Maar Hans liet haar deze keer veel langer opgetrokken, zodat Ilsa’s armspieren na een 8-tal seconden al begonnen te trillen, voordat ze zich na een tiental seconden met een schok terug moest laten bengelen. De pijn werd terug ondraaglijk, maar Marie gaf nog steeds het voor Ilsa verlossende teken niet! Nee, ze strafte Ilsa gewoon af omdat deze zich had proberen te verzetten. Even later moest Ilsa weer een pijnlijk gekreun laten horen, wat overging in een felle schrille pijnkreten. Uiteindelijk gaf Marie toch het bevel om haar te laten zakken. Maar haast direct hierna werd ze terug de lucht.
ingesleurd. Marie liet Ilsa nog een tiental miuten afzien op deze manier, tot ze weer eens terug beneden kwam.
‘Genoeg voorspel,’ besloot Marie, ‘Breng de houten pony binnen!’
Deze keer was Ilsa niet bang voor wat ging komen: ze had het veel te druk met terug op adem komen en proberen te herstellen. Haar lichaam, dat ondertussen glom van het zweet, deed zo ongeveer overal pijn, maar de pijn in haar rechter schouder en elleboog overtrof zowat alles. Op Marie’s bevel verliet Dieter de kamer om even later terug binnen te komen met, wat leek, een staander met horizontaal een, in hoogte verstelbare, houten plank bevestigd: de houten pony!!