In een kasteel ergens op de wereld delen strenge meesteressen de lakens uit. Op ieder moment van de dag zijn ongeveer een tiental van deze bloedmooie vrouwen aanwezig. Allemaal verschillende types van klein tot groot, van blond tot donker en van slank tot volslank. Dus op het eerste gezicht mooie en sympathieke dames, maar zoals vaak, schijn bedriegt. Wat is namelijk het geval. Deze dames zijn gevangenisbewaarsters. En het kasteel, dat van buiten af gezien een idyllische indruk maakt is in werkelijkheid een gevangenis met een uitermate streng regime. In de catacomben bevinden zich een tiental cellen waar de gevangene gedurende een korte of lange periode moeten verblijven. Niet omdat de gevangenen een ernstige misdaad hebben gepleegd, maar omdat ze over het algemeen gesproken de begrippen waarden en normen hebben overtreden of verdacht worden van lichte overtredingen. Het kasteel is niet alleen een gevangenis, maar ook een rechtbank. Hier wordt recht gesproken op een zeer rechtvaardige manier en de straffen dienen onmiddellijk na het vonnis te worden voltrokken. Helaas heb ik mij kort geleden schuldig gemaakt aan een licht vergrijp. Op een mooie zaterdagmorgen vond ik een brief op de deurmat met de mededeling dat ik me de volgende maandag moest melden in het kasteel om me te verantwoorden voor de rechtbank. De zelfde middag zou het vonnis nog worden uitgesproken. De zondag erna scheen een eeuwigheid te duren, want ik was toch wel zenuwachtig wat er met me geen gebeuren. Op tijd kwam ik aan in het kasteel, dat eenzaam in de bossen lag en het dichtsbezijnde dorp was kilometers verder op. Ik werd vriendelijk ontvangen door een aantrekkelijke dame, die me de regels van het huis uitlegde en me vertelde hoe de procedures voor de rechtbank functioneerde. Ze vertelde dat de vrouwelijke rechter erg streng is en vandaag in een slechte bui was. Ze deelde me ook mee dat het niet mogelijk was om in hoger beroep te gaan. "Het is dus alles of niks vandaag", overdacht ik peinzend. "En nu breng ik je naar de kledingruimte waar je je kunt opfrissen en ik geef je alvast gevangenis kleding, want dat ik hier verplicht" zie ze. Nadat ik me had gedoucht trok ik de gevangeniskleding aan. Het bestond uit een ruime broek en trui met grijze en blauwe verticale strepen. Mijn gevangenisnummer was 8137. Vervolgens werd ik naar een wachtruimte gebracht, waar tot mij verbazing ook andere gevangenen aanwezig waren. Enige tijd later kwam een in leer gestoken, lange dame binnen, die haar haar in een knotje op haar hoofd samengebonden had. "Zo" zie ze: "Ik ben jullie rechter en ga beslissen of jullie straf krijgen". Een voor een worden jullie geroepen om te worden ondervraagd. En zoals gezegd gaat de straf gelijk in na mijn uitspraak. Jullie blijven dus hier of kunnen gaan. Begrijpen jullie dat"?. De gevangenen knikten geschrokken "Ja, we begrijpen U". Apart werden we ondervraagd in een speciale zaal. De zaal was donker en hoog. En de weinige ramen waren voorzien van tralies. Ik was als zesde aan de beurt. Toen ik de zaal werd ingeleid beval de rechter me te zitten. "Op vragen moet je beleefd en met respect antwoorden en helaas moet ik je laten vastbinden want dat is hier verplicht. Twee medewerkster pakten me bij de armen en bonden mij handen bijeen met handboeien. De ondervraging begon op een rustige manier. Algemene vragen werden afgewisseld met strengere en ik probeerde me goed te concentreren om maar geen fouten te maken. Naarmate de tijd verstreek begon ik me tegen te spreken en fouten te maken. Ik hoopte dat de rechter het niet zou merken, maar aan haar gelaatsuitdrukking merkte ik dat ze me door had. Na een klein uur was de ondervraging verleden tijd en werd terug gebracht na de wachtzaal. Na mij werden nog een paar mannen ondervraagd. Aan het eind van de dag toen iedereen zijn kans had zich te verdedigen deed de rechter uitspraak. Ieder op zijn beurt werd weer bij de rechter geroepen om zijn vonnis te vernemen. Weer als zesde werd ik opgeroepen om de strafmaat aan te horen. "Helaas heb ik slecht nieuws voor je" zei de rechter. "Ik moet je veroordelen tot een maand gevangenisschap hier", maar troost je ook alle andere veroordelen geldt hetzelfde. En wat ik nu ga zeggen is heel belangrijk om je gevangenschap dragelijk te maken. "Er gelden hier zoals je al vernomen had zeer strenge regels en daar dien je je aan te houden".



Ik kreeg een A4-tje toegereikt waarop alle regels stonden waaraan ik me moest houden. Er was te lezen: Heb respect voor je meesteres, spreek altijd de meesteres aan met U of meesteres, kniel altijd voor de meesteres, spreek alleen als de meesters je wat vraagt en andere regels. Toen ik de regels bestudeerd had vroeg de rechter me of ik het begrepen had. "Ja, mevrouw de rechter" antwoordde ik. "En nu gaan we bepalen welke dame jou meesteres wordt. Want iedere gevangene heeft hier zijn eigen meesteres. We loten er gewoon om. Dat is het eerlijkste, denk ik" resumeerde de rechter. Ze pakte een hoed, waarin allemaal briefjes lagen met de namen van de meesteressen erop geschreven. Ik trok een briefje, met de naam Meesteres Laura. "Meesteres Laura is de volgende dertig dagen je meesteres, bewaakster of hoe je haar ook maar noemen mag. Daarna werd ik voorgesteld aan mijn meesteres. Ik gaf meesteres Laura een hand en stelde me zelf voor als slaaf Erik. "Dit is je eerste fout al. Als je je voorstelt dien je mijn voeten te kussen. Heb je dat begrepen slaaf Erik" "Ja" stamelde ik. "Omdat ik deze fout wijt aan een beginnersfout, zal ik je er niet voor straffen deze keer" zei meesteres Laura op vriendelijke toon. Plotseling klonk een stem uit een geluidsinstallatie die meldde dat de meesteressen hun gevangenen naar hun slaapverblijven moeten brengen. Ik werd beetgepakt door meesteres Laura en ze leidde me via lange trappen naar duistere en vochtige gangen. De gangen waren vrij smal en waren slecht verlicht door een enkele fakkel de in de bochten van de gangen waren opgesteld. Hier en daar bevond zich een deur met een nummer en een klein luikje. De cellen waren genummerd van een tot tien. Na een eindje lopen bevond zich cel nummer zes. "Zo, hier is je nachtverblijf of beter gezegd je cel, slaaf Erik en hier zal je de komende weken moeten verblijven . Meesteres Laura opende de deur met een ouderwetse en grote sleutel en vroeg me vriendelijk haar te volgen in de cel. De cel was voorzien van een matras en een deken op de grond. Verder stond er alleen een tafel, stoel, kruik water en een po. "Zo, en nu vertel ik je mijn spelregels. Je hebt gelezen wat hier de regels zijn en daaraan dien je je dus te houden. Gehoorzaam je goed dan kan je gevangenis op zijn tijd best prettig zijn. maar gehoorzaam je niet dan ben ik gewoon een kei- en keiharde meesteres, die je leven tot een hel kan maken. Je moet je niet vergissen en mijn vriendelijke en jonge uitstraling. Ik heb al jaren ervaring in dit werk. Sommige stoere en macho mannen dachten me wel onder de duim te krijgen. maar al snel hadden we daar enorme spijt van. Ik kan heel lief zijn, maar kan ook ontzettend goed martelen en dan ken ik geen enkel pardon.Dus ik raad je aan maar ten alle tijde te gehoorzamen. Heb je alles goed begrepen of nog wat te vragen". "Moet ik dag en nacht in deze cel blijven", vroeg ik. "Nee, antwoordde meesteres Laura. Overdag moet er gewerkt worden en 's nachts lig je hier. Vervolgens werd ik geboeid en op de grond gelegd. "En nu ga je maar lekker slapen, want morgen wordt voor jou en je medeslaven een zware en lange werkdag. Ik lag machteloos met mijn armen en benen gebonden op het matras en besefte dat ik geen schijn van kans had om los te komen. De volgende dag werden we al om zes uur gewekt met de mededeling dat we naar buiten moesten om te gaan werken.



De hele dag moesten we zware stenen sjouwen van de ene kant van het terrein naar de andere kant. Iedere gevangene had zijn eigen meesteres en ik moet zeggen ze zagen er allemaal erg goed uit. Pas nu viel mij op hoe gracieus en mooi meesteres Laura was. Ze had kastanjebruin half lang har tot op har schouders. Ze was van gemiddelde lengte en slank van postuur. Iedere meesteres was voorzien van een plank met papier, waarop regelmatig aantekening werden gemaakt. Waar dat voor was bleek later pas. Om de twee uur kregen we wat water te drinken en brood te eten. Toen de zon onderging kwam ook aan ons onze eerste werkdag een einde. We werden naar een grote eetzaal gebracht, waar we warme soep, aardappelen, rijst kregen aangeboden. We kregen toestemming om te eten. Na een half uur werd onze eerste werkdag geebvolueerd. De rechter, die ons veroordeeld had sprak ons toe. "Ik ben niet tevreden over jullie. Jullie hebben allemaal te weinig stenen gesjouwd. En te weinig stenen sjouwen betekend straf. De limiet was 600 stenen en niemand heeft dat aantal gehaald. De straf is voor iedere steen een zweepslag op jullie blote lichaam. Jullie meesteres zal dat vanavond nog ten uitvoer brengen en vervolgens noemde ze de namen van de slaven op met het aantal stenen dat door de betreffende slaaf werd gedragen. Bij de naam slaaf Erik volgde het getal 480. Honderdtwintig zweepslagen rekende ik snel uit. Er waren slaven die tussen die maar 350 of 400 tenen had gesjouwd. Een slaaf, die 250 zweepslagen te wachten stond , probeerde in paniek te vluchten uit de eetzaal, maar helaas de deur van de eetzaal was op slot en werd onmiddellijk in de houtgreep genomen door twee meesteressen. "Dat was niet slim van je" zei de rechter. "Ik verdubbel je straf. Dus 500 zweepslagen en wel in het openbaar. Daarna werden alle gevangenen weer naar een andere ruimte gebracht. "Dit is de grootste martelkamer van dit kasteel werd pons verteld. Deze kamer was voorzien van zeer veel martelinstrumenten, zoals een takellage, rekken, een draainde rad, strekbank en veel meer enge martelinstrumenten. De wanden van het verblijf waren voorzien van zwepen, klemmen, touwen, riemen etc. Alle slaven waren met stomheid geslagen. Het leek wel een nachtmerrie. De arme gevangene werd met de armen omhoog en de benen gespreid aan een soort rek gebonden. Zijn kleren werden uitgedaan. "En dit gebeurt dus met gevangenen die willen ontsnappen werd ons verteld. De arme slaaf spartelde vel tegen. "Ben je klaar voor de straf, slaaf vroeg zijn meesteres, maar eigenlijk interesseert me dat niet en daarna begon de straf met 500 zweepslagen. Al snel had de meesteres, die zich meesteres Ilse noemde de slag te pakken. De regelmatige slagen op de rug en billen van de gevangene werden per honderd harder. De eerste honderd nog relatief zacht, maar vervolgens werden de slagen harder. De laatste tientallen slagen werden met grote kracht uitgevoerd. Na de 500 slagen was de rug en billen vuurrood geworden werd hij losgemaakt en terug in zijn cel gebracht. De andere slaven keken met open mond toe en durfden niets te ondernemen om de arme man te helpen. Bang om ook gestraft te worden. Vervolgens werden de negen anderen door hun meesteressen naar andere, maar kleinere ruimten gebracht om ook hun straf te ondergaan. Mijn meesteres Laura bracht me ook naar een andere ruimten. "Honderdtwintig zweepslagen, dat valt nog mee" vertelde ze. "Laten we maar gelijk beginnen, dat is ook voor jou beter, slaaf". Ik knikte, nog ontdaan wat ik zojuist had gezien. Ook ik werd met mijn armen omhoog gebonden en kom geen kant uit. "Als je schreeuwt doe ik je een knevel in, maar niemand hoort je toch" zie mijn meesteres. Ik probeerde me goed te houden. De zweepslagen waren af en toe zacht, maar er ook slagen bij die behoorlijk pijn deden, maar ik probeerde me goed te houden. Dat lukte me aardig. Na de zweepslagen werd ik weer losgemaakt. En Laura vertelde me als ik zo bleef gedragen, ze best tevreden over me was. Toen werd ik weer naar mijn cel gebracht en vastgebonden. Zo vergingen de dagen. Iedere dag moesten we werken. Het eten en drinken was summier. Maar iedereen kreeg steeds meer ervaring met het stenen sjouwen en na zeven dagen had iedereen de limiet van 600 stenen gehaald. Tevreden gingen we na die dag weer naar binnen. Gelukkig deze dag geen zweepslagen. De limiet was gehaald. De meesteressen leken een tijdje lichtelijk aangeslagen. Maar toen ontnam de rechter onze illusie. Ze deelde ons mee "Ik ben tevreden over jullie, maar ik heb jullie iets vergeten te vertellen. We hebben zojuist besloten de limiet te verhogen tot 800 stenen. En ik heb begrepen dat niemand van jullie dat aantal heeft gehaald. De uitvoering van jullie straf zal morgen plaatsvinden. Maar ik heb ook een verrassing voor jullie. Vanavond wordt er voor jullie een feestavond georganiseerd. En jullie mogen zoveel eten en drinken als jullie willen. Verrast en dankbaar bedankten we de rechter. Die avond, alleen de mannen waren in de feestzaal aanwezig discuseerden we over de plotselinge verhoging van de limiet van 600 tot 800 stenen. "Eigenlijk is dat helemaal niet eerlijk was de algemene conclusie. Door de drank werden sommige slaven wat vrijposterig. En we besloten tot een coupe om maar van de martelingen en lange werkdagen af te zijn. We hadden ook van de meesteressen gehoord dat we bij wijze van uitzondering deze nacht niet vastgebonden en zouden worden en dat de deur van de cellen open zouden blijven. Kortom we besloten te ontsnappen uit het kasteel. We spraken een plek af waar we zouden afspreken om vervolgens de benen te nemen. Om twee uur die nacht hadden we in een van de gangen afgesproken. En wel de gang die het beste verlicht was. Iedereen was erg opgewonden en positief gestemd dat de ontsnapping zou lukken. Om twaalf uur werden weer naar onze cellen gebracht. Zoals beloofd deze keer werden we niet geboeid en de deur ging niet op slot. Ik had moeite om niet in slaap te vallen. Hetgeen gelukkig lukte. Dit gold ook voor de andere slaven Om twee uur precies was iedereen precent op de afgesproken plaats. Zachtjes liepen door de donkere gangen. Af en toe opgeschrikt door een wegvliegende vleermuis. Tot ons verrassing waren alle deuren open. Uiteindelijke waren we na veel te hebben misgelopen bij de laatste deur, die ons toegang gaf tot de vrijheid. Langzaam deden we de deur open. Maar plotseling hoorden we achter ons stemmen. Bleek van schrik keken we om en keken in de ogen van een van de meesteressen. "En waar denken die heren heen te gaan op dit late uur en ik denk niet dat jullie meesteressen dit leuk zal vinden" zei ze. We vloekten inwendig. De ontsnapping was mislukt.



De meesteres die ons ontdekt had riep de andere meesteressen op. Een paar minuten waren alle dames aanwezig en werden we naar de grote martelkamer gebracht. Ook de rechter was weer aanwezig en was erg boos. "Dit is heel erg dom van jullie. Ik heb jullie nog zo gewaarschuwd hiervoor" De andere meesteressen stonden uitdagend nar de gevangenen te lachen. "Ik moet jullie natuurlijk straffen of moet ik zeggen ik laat jullie gewoon martelen tot jullie het uitschreeuwen van pijn. Deze nacht en morgen worden jullie een voor een weer gestraft, maar dan bedoel ik gestraft. Nummer een wordt gelijk gemarteld en wel twee uren lang, dan nummer twee etc. De rest gaat weer terug nar jullie cellen, maar dan heel erg stevig vastgebonden, zodat jullie niet weer kunnen ontsnappen. De deuren blijven open dan kunnen jullie naar het geschreeuw van jullie "collega" luisteren. De uren daarna in de cel waren de ergste van mijn leven tot nu toe. Ik hoorde geschreeuw, gehuil, gesmeek van de slaven. Als nummer zes was ik de volgende morgen aan de beurt. Handig bond meesteres Laura me op de strekbank. En vervolgens werd ik langzaam uitelkaar gerekt. Ik voelde me een meter groter worden en mijn arm- en beenspieren stonden aardig op spanning. Ook kreeg ik tepelklemmen op. De tepelklemmen waren erg zwaar en ik probeerde me goed te houden. "Als je begint te kreunen krijg je een mondknevel in" zei meesteres Laura. Daarna pakte ze een zweep in begon mijn buik en bovenbenen te zwepen. Ik probeerde me goed te houden, maar de pijn was intens en begon te kreunen. Mij meesteres pakte een mondknevel en vroeg beleefd mijn mond open te doen. Ik weigerde, maar daar had de meesteres wel een oplossing voor. Ze kneep keihard in mijn ballen en ik schreeuwde het uit van der pijn. Op dat moment had meesteres Laura gewacht. Handig deed ze de knevel in mijn mond. "Sorry dat het op een harde manier moet, maar je laat me geen keus, Erik. Toe pakte ze een andere zweep en vervolgde haar marteling. Ik kon alleen maar machteloos spartelen en wist dat ik geen schijn van kans had tegen meesteres Laura. Dat alles scheen haar zeer te amuseren. "Ik houd van slaven die zich volledig inzetten voor mij" fluisterde ze vriendelijk in mij oor. Vervolgens pakte ze een spaans rietje en liet me dat martelinstrument kussen. Ze liep nu achterom de strekbank naar mijn voeten. En begon met het rietje hard op mijn voetzolen slaan. Ik probeerde het uit te schreeuwen, maar de knevel ontnam mij alle adem. "Het lijkt me wel leuk om je te horen schreeuwen van pijn, slaafje" en haalde de knevel weer uit mijn mond. Toen vervolgde ze het slaan op mijn voetzolen. Ik schreeuwde het uit van pijn, maar de meesteres ging door. Ik probeerde me los te rukken, maar dat lukte natuurlijk niet. Na een half uur stopte ze, omdat ik het bewustzijn had verloren. Met ijskoud water werd ik weer bij mijn positieven gebracht. Ik lag nog steeds reddeloos op de strekbank. Het eerste was ik zag was het gezicht van meesteres Laura. "Gelukkig, je bent nog niet dood zei ze op een cynische toon. Ik weet precies tot hoever ik moet gaan. Ik be ook nog verpleegster geweest vroeger. En nu kan ik de martelingen weer vervolgen. Ik geloof dat ik je pik en balzak nog niet hebt behandeld. Ik geloof dat ik nog ergens naalden en kaarsen heb, daar kan ik hele leuke dingen mee doen aldus meesteres Laura. Ze stak een kaars aan en hield hem boven mijn pik. als snel vielen de druppels erop. Door de andere martelingen viel de pijn best wel mee. Hetgeen de meesteres ook in de gaten had. "Ik ben best tevreden over je, maar ik heb ook nog naalden en ik denk dat je wel vier naalden door je balzak kunt verdragen. Zo ja, dan is deze marteling voorbij. Ze nam de eerste naald en stak die door mijn zak. De pijn was bijna niet uit te houden, maar ik moest het wel uithouden. Nog drie naalden en deze marteling was tenminste voorbij. De andere naalden volgden snel. Ik krijste het uit van de pijn en begon door de pijnen te huilen. Na de vierde naald stopte de meesteres en streek teder over mijn bezwete gezicht. "Ik ben trots op je, slaaf Erik. Ze maakte me los. Omdat ik door de martelingen niet meer kom lopen werd ik op een brancard weer na mijn nachtverblijf gedragen. Zo verliepen ook de laatste dagen. Dagen van keihard werk met daarna onze gerechte straf. Na deze vier weken waren de tien slaven totaal murf gemarteld door de meesteresen. Maar de laatste dag werden we weer bij de rechter ontboden. Ze vertelde mij dat ze van meesteres Laura had gehoord dat ik erg mijn best had gedaan en goed gehoorzaam was. Eigenlijk was ik best trots op mezelf. Omdat we de laatste weken geen seks hadden gehad had men een echte verrassing voor ons. Voor ons waren tien bloedmooie en geile vrouwen besteld en we mochten de laatste nacht doen met de dames waar we al zolang naar hadden verlangt. De dames werden aan ons voorgesteld en ik koos voor een prachtig indische dame. Iedereen kreeg zijn slaapkamer met groot en luxe bed. Heel wat anders dan de karige cellen, waar we verplicht de laatste weken moesten verblijven. Ik zal maar niet zeggen wat we deze nacht hebben gedaan, maar het was fantastisch. De volgende morgen werden we vrijgelaten en uitbundig uitgezwaaid door de meesteressen. En eerlijk gezegd ik vond het een geweldige tijd