Ik werd gewekt door een ijselijke kreet die door merg en been ging. Het was nog dag, door het minuscule raampje kon ik de zonnige hemel achter de tralies zien. Ik wist dat het echter na vijven was, want van 's middags twaalf uur tot 's avonds vijf werden we met rust gelaten. Althans, het merendeel van de tijd. Dat had Lisa me al verteld. Ik was blij dat Lisa mijn celgenoot was, ze was bereid geweest me in details te vertellen hoe men hier te werk ging. Ze had me uitgelegd wat de belangrijkste regels waren, waarvan ik er een zeer goed had onthouden en onophoudelijk in mijn hoofd herhaalde: gehoorzaam en stribbel niet tegen. Hoe meer je je verzette, hoe langer je hier vast zat.Lisa zat zelf al meer dan een jaar opgesloten in deze hel. Het had haar onverbiddelijk gemaakt en de haat was elke seconde van de dag in haar mooie groene ogen te lezen. Ik vroeg me vaak af of ik er over een jaar ook zo uit zou zien. Ik wist het wel zeker. Sinds ik hier twee dagen geleden binnen werd gebracht, geboeid aan enkels en polsen, wist ik dat ik een zware tijd tegemoet ging. En zwaar was heel zacht uitgedrukt merkte ik weldra toen ik aankwam.Omdat men aan het eind van de rit in de auto mijn blinddoek had verwijderd, had ik kunnen zien waarheen ze me brachten. Het grote middeleeuwse kasteel was dreigend opgedoken vanachter de besneeuwde dennenbomen. Ik had nooit geweten dat het bewoond was. Dat werd me echter al snel duidelijk toen de zwarte auto waarin ik me bevond, een grote weg opreed, door een ijzeren poort die toegang verschafte tot de binnenplaats van het kasteel. Van achter tientallen ramen brandden zwakke lichtjes en voor de grote houten deur stonden een tweetal mannen, gekleed in nette zwarte pakken met oordopjes in. Op het eerste gezicht zagen ze er uit als twee uitsmijters bij de ingang van een chique discotheek. Ik werd uit de auto getild en op de grond gedeponeerd zodra de auto tot stilstand was gekomen. De sneeuw prikte ijskoud in mijn blote voeten en verkleumde me tot op het bot. Meer dan mijn ondergoed had ik niet meer aan. De boeien om mijn enkels maakten het me moeilijk om te lopen en omdat ik geen enkele hulp kreeg viel ik zeker vier keer languit in de sneeuw. Uiteindelijk bereikten ik en mijn twee "lijfwachten" de grote deur. We traden de grote ontvangsthal van het kasteel binnen. Alles leek in ere hersteld te zijn; de vloeren waren van grijs steen, evenals de muren. Aan het houten plafond hing een grote lamp vol brandende kaarsen. Aan de muren waren schilderijen opgehangen van landschappen en paarden. Ik werd op mijn knieën gedwongen en diende zo te blijven zitten tot er een lange, slanke vrouw van mijn leeftijd de grote trap afdaalde. Ze was gekleed in een donkerrode galajurk, een prachtige verschijning, alsof zij zo uit een modeblad was gestapt.‘Prima,’ knikte ze naar een van mijn lijfwachten terwijl ze me min aankeek. 'Het werd tijd dat we weer een brunette in ons assortiment kregen. Overeind!' Ik werd overeind getrokken en bleef wankelend op mijn ijskoude benen staan zodat de vrouw om mij heen kon lopen. Tijdens haar inspectie kneep ze in mijn billen, sloeg er een paar maal op. Mijn behaatje werd van mijn bovenlijf gerukt zodat mijn grote borsten tevoorschijn kwamen. Mijn tepels waren pijnlijk en keihard van de kou.De vrouw knikte, tikte een maal tegen mijn borsten. 'Prima. De borsten zijn groot genoeg, billen stevig. Siliconen zullen niet nodig zijn. Misschien dat er nog wat hyaluron in haar lippen gespoten kan worden, ze zijn me iets te klein.' Geschokt keek ik haar aan, niet-begrijpend waarover zij sprak. 'Je naam is Lynn. Je eigen naam kun je vanaf nu vergeten. Mijn naam is Marinda, maar je spreekt me aan met mevrouw. Je spreekt iedereen hier aan met meneer of mevrouw, begrijp je dat?' Haar stem klonk kil en hatelijk. Gespannen knikte ik en besloot direct maar een goede beurt te maken. 'Ja mevrouw.' 'Goed.' Marinda knikte, iets goedkeurend nu. Ze begon te lopen. Het werd me snel duidelijk dat ik haar diende te volgen want mijn lijfwachten grepen me ieder bij een arm en begonnen me mee te sleuren. Terwijl ik half huilend luisterde naar het genadeloze klakken van Marinda's naaldhakken op de stenen vloer, probeerde ik mijn kansen op ontsnapping in te schatten. Ik had echter al snel door dat het bijna onmogelijk was, overal waar ik keek hingen beveiligingscamera's of stonden er in pakken gestoken kleerkasten. We stopten na een tocht van bijna tien minuten die ons langs tientallen gesloten deuren bracht waarachter ik soms gesnik of zacht gegil hoorde. Ik werd een kamer binnengeleid die me sterk deed denken aan een verloskamer. In het midden bevond zich een groot ziekenhuisbed waaraan twee beugels bevestigd waren. 'Dokter Martin,' zei Marinda en wekte daarmee een man uit zijn diepe gedachten. De dokter zat achter zijn bureautje waarop tientallen dossiers lagen. Hij was gekleed in een witte jas, daaronder droeg hij een strak grijs pak. De man zelf was niet onaantrekkelijk. Ik schatte zijn leeftijd op midden veertig. 'Ah, een nieuwe aanwinst,' glimlachte hij. Zijn stem klonk zacht en vriendelijk, compleet anders als Marinda.Ik werd de behandelkamer verder ingeduwd. De dokter liep naar me toe en maakte hetzelfde inspectierondje als mevrouw eerder had gedaan. Hij knikte naar mijn twee lijfwachten die de boeien om mijn polsen en enkels verwijderden. Ik werd ontdaan van mijn laatste kledingstuk en daarmee ook van mijn laatste beetje waardigheid. Naakt en rillend van de kou stond ik in de kamer. De dokter moet de angstige blik in mijn ogen hebben gezien want hij streek liefdevol langs mijn wang en kalmeerde me een beetje. 'Ze ziet er goed uit,' knikte hij goedkeurend. 'Ze heeft nauwelijks een opknapbeurt nodig. Een natuurlijke schoonheid als deze zien we niet vaak meer.' Ik voelde me minst gevleid door die laatste opmerking. Dit was nu de tweede keer dat ze spraken over een opknapbeurt en de zenuwen gierden inmiddels onverbiddelijk door mijn verkleumde lijf. 'Haar lippen,' zei Marinda direct. De dokter knikte. 'Ja, daar moeten we iets aan doen. Ik zal ze zodadelijk wat voller maken zodat ze een mooi vol mondje krijgt.' Hij noteerde het direct op zijn klapper. Daarop werd ik naar het grote bed geleid. Ik moest op mijn rug liggen waarna mijn armen werden vastgegespt met leren riempjes en mijn benen in de beugels werden geplaatst zodat ik naakt en wijd gespreid volkomen machteloos op het bed lag.Marinda en de lijfwachten keken vanaf een afstandje toe hoe de dokter mij begon te inspecteren. Hij voelde mijn borsten, kneep in mijn tepels en noteerde weer iets. Daarop moest ik mijn mond openen. Uitvoerig bekeek hij mijn witte gebit, noteerde weer iets en pakte daarop een spuit.Voor ik besefte wat er gebeurde spoot hij een kleine lading hyaluron in mijn boven- en onderlip. Het proces duurde misschien vijf minuten waarna mijn lippen tintelden en behoorlijk prikten. Ik kon bijna voelen hoe ze werden opgeblazen.De inspectie ging direct verder, tussen mijn benen dit maal, de enige plek op mijn lichaam die ik tot toen voor mezelf had kunnen houden. Ik voelde het kille rubber van de handschoen die de dokter droeg, over mijn spleetje glijden. Hij wurmde een vinger mijn kutje binnen wat me deed kermen van pijn. Hij noteerde iets en herhaalde het proces, nu met twee vingers. Ik voelde tot mijn eigen walging hoe ik vochtig werd van die intieme aanraking en schudde mijn hoofd als teken dat ik dit niet wilde. Niemand reageerde erop, de dokter ging onverstoord verder met zijn onderzoek. Als tweede was mijn kontje aan de beurt. Dit deed nog meer pijn als de vingers in mijn kut toen de dokter bij me binnendrong en ik kon een angstige gil niet onderdrukken. Ik kronkelde in mijn boeien zonder er iets mee te bereiken. 'Dit ziet er goed uit,' knikte de dokter goedkeurend. 'Gebruik je de pil?' Ik keek hem verdwaasd aan, niet goed bevattend wat hij vroeg. Hij herhaalde het nogmaals en ik schudde voorzichtig mijn hoofd. Dokter Martin verdween voor een moment uit mijn blikveld en keerde weldra terug met een nieuwe spuit. Hij prikte me en spoot een vloeistof naar binnen. 'We willen hier uiteraard geen plotselinge zwangerschappen,' zei Marinda alsof ze mijn honderden vragen wilde beantwoorden. 'Ze is verder volledig gereed,' zei dokter Martin. Hij maakte me los van het bed, maar mijn vrijheid was van korte duur. Direct werden de boeien om mijn enkels en polsen weer bevestigd.Ik werd de kamer uitgetrokken en naar een volgend vertrek gebracht. Er waren tientallen douches. Met een ruwe douw werd ik onder de douche geduwd die gelijk daarop heerlijk warm water over me heen spoot. Mijn lichaam kwam langzaam op temperatuur terwijl ik me begon te wassen met een ruwe spons en zeep. Ik diende mijn lichaam volledig haarloos te scheren. Omdat ik mijn benen en oksels altijd haarvrij hield hoefde ik slechts mijn laatste beetje schaamhaar bij mijn venusheuvel te verwijderen. Marinda en mijn lijfwachten keken toe hoe ik me waste en scheerde. Uiteindelijk mocht ik mij afdrogen met een zachte handdoek.De boeien werden niet meer aangebracht, in plaats daarvan werd ik door mijn lijfwachten vastgegrepen en begon een derde tocht door de lange fraaie gangen van het kasteel. We daalden een drietal wenteltrappen af en bereikten de kelders onder het kasteel. Wat ik daar zag kan ik nog steeds niet bevatten. De beelden staan nog steeds op mijn netvlies gegraveerd en ik kan er alleen met angst en afkeer aan terugdenken. De kelder onder het kasteel was opgedeeld in tientallen kleine celletjes. In sommige cellen lagen vrouwen te slapen, andere waren leeg. In weer een andere cel lag een vrouw met stalen kettingen geboeid op haar rug op het smalle bed. Er was een man bij haar, gekleed in joggingpak met de woorden "bewaarder" gedrukt op zijn brede rug. In een glimp zag ik hoe er een trillende vibrator in haar kutje werd gedrukt, schijnbaar veel te dik en te groot want de vrouw kermde en gilde van pijn. Ze werd beloond met een harde stomp in haar gezicht. Aan de andere kant van de kelder was een muur die vol hing met kettingen. Twee vrouwen stonden volledig naakt vastgeketend aan de muur, met gespreide armen en benen. Een aantal ketenen stonden strak gespannen over hun buik, dijbenen en borsten zodat zij duidelijk geen millimeter konden bewegen. Er lag een doffe, nietszeggende blik in hun ogen terwijl ze opkeken naar de binnenkomers. Er waren een aantal schavotten tegen de buitenste muur van de kelder geplaatst waaraan een paar naakte vrouwen vastgeketend zaten. Hun rood gloeiende billen staken fier achteruit zodat iedere voorbijganger een blik tussen hun benen kon werpen. Een van de vrouwen werd door een bewaarder bewerkt met een zweepje. De bit in haar mond weerhield haar ervan te gillen, maar ik kon aan haar betraande gezicht zien dat zij dit dolgraag wilde.Verderop stonden een aantal lange tafels met dezelfde beugels waarin ik een half uur geleden had gelegen. Op een van hen lag een vrouw. Er zat een groot touw om haar inmiddels blauwe borsten gewikkeld. Diep in haar anus en kut zaten twee vibrerende dildo's vastgezet. Op de grond naast haar stond een klein apparaatje dat met rode digitale cijfers aangaf dat hij telde: drie uur, twaalf minuten en zes seconden. Verder bevatte de kelder een aantal andreaskruisen, een drietal kooien en aan het plafond hingen takelkettingen. 'Dit is je nieuwe onderkomen,' zei Marinda toen we stopten bij een cel. 'Je slaapt hier en brengt hier de tijd door als we je niet nodig hebben. De regels hier zijn heel simpel. Als je wordt geroepen kom je direct, ongeacht de tijd of je bezigheid. Je spreekt iedereen hier aan met meneer, de bewaarders zijn hier heer en meester en je doet wat ze zeggen. Tegenstribbelen zal onmiddellijk gestraft worden, evenals een grote mond of andere vormen van weerstand. Je bent ten alle tijden ongekleed tenzij je anders wordt gezegd.Je bent hier slechts om mijn gasten te plezieren en mijn personeel tevreden te houden. Je doet ten alle tijden wat je wordt opgedragen. Heb je dit allemaal begrepen?' Ik knikte, volkomen sprakeloos door wat me overkwam.Marinda knikte goedkeurend. 'Mooi zo. Het is voor jou volstrekt verboden seks te hebben met de andere vrouwen, tenzij je dit wordt bevolen. Masturberen is uit den boze, daar staat een zware straf op.' Mijn twee lijfwachten grepen me beet voor ik iets kon zeggen en ik werd de cel ingesmeten. De celdeur werd dichtgegooid en op slot gedraaid. Ze lieten me alleen. Kort daarop was het moment dat ik kennis maakte met Lisa. Na een tijdje fluisterend met haar te hebben gepraat viel ik uitgeput in slaap. De derde middag in mijn cel werd ik gewekt door die ijselijke kreet die opnieuw door de kelder sneerde. Ik veerde overeind, keek geschrokken om mij heen. Ik merkte al gauw waar het gekerm vandaan kwam. Vlak voor mijn cel lag een jonge vrouw van mijn leeftijd vastgebonden op een van de banken, in dezelfde positie als ik een aantal uren geleden. Een van de bewaarders hing over haar heen, zijn broek half op zijn knieen. Onophoudelijk zag ik zijn grote, stijve pik in en uit haar kut glijden, met een enorme vaart. Elke keer als hij zijn neukstaaf diep in haar ramde kermde de vrouw van pijn. 'Dit zal je leren niet gelijk te gehoorzamen,' schreeuwde de bewaarder terwijl hij haar tieten greep en er in kneep. 'Als ik zeg dat je opstaat, dan sta je op, vieze hoer! Je bent niet meer dan een vuile slet die de hele dag zou moeten worden geneukt! Net zoals je vriendinnetje daar!' Ik keek geschokt naar de vrouw die op de tafel naast hen lag, in dezelfde positie als de vrouw die ik op mijn eerste dag had zien liggen. Er zaten twee dildo's in haar kut en anus en deze trilden meedogenloos. Het klokje op de grond tikte: zeven uur, drie minuten en vijftig seconden. 'Wil jij dat ook? Vuile gore kuthoer? Wil jij ook de hele dag geneukt worden?' De vrouw onder hem kermde. 'Nee, meneer!' 'Wat zei je?' En hij kneep nog harder in haar inmiddels vuurrode tieten. 'Ik verstond je niet?' 'Ja meneer!' riep de vrouw uit. 'Ja, ik wil de hele dag geneukt worden als een goor sletje!' Ik draaide me om, walgend van wat ik net had aanschouwd. Ik trilde weer over mijn hele lichaam, van kou en angst. De eerste tranen liepen over mijn wangen, maar ik was te bang om openlijk te huilen. Ik had al genoeg ellende en misbruik gezien om te weten dat ik me beter stil en gedeisd kon houden. Wat dat betreft was ik een hele snelle leerling.(wordt vervolgd)