Ze wachtte me op in de deuropening, terwijl ik hijgend van het trappen lopen haar stotterend begroette.
'Goed dat je de lift niet hebt genomen, voor jonge mensen kan het geen kwaad om extra lichaamsbeweging te hebben. Je rookt zeker.'
Uit mijn tas pakte ik de boekenlijst die ik die dag weer had vergeten in te leveren. Onze juf Engels maakte echter ruimte voor me en noodde me binnen, waar ik niet op had gerekend. Een balzaal van een woonkamer, alles in zwart en wit. Nu viel het me pas op dat ze ook in haar kledingkeuze altijd deze tinten droeg, nu droeg ze een zwart mantelpakje en een hagelwitte blouse.
'Ga zitten, nee hier, dat is de stoel van Herma.' Nieuwsgierig kwam haar bouvier aangelopen en begon meteen mijn kruis te besnuffelen, vervolgens werd zij naar haar fauteuil gedirigeerd, ik nam plaats naast de juf op haar zwarte lederen canapé. Ze kraakte toen ze ging zitten, de rok omspande haar volle derrière.
'Ik heb koffie staan, of drink je nog geen koffie?'



Altijd wist ze me op een of andere manier klein te maken, ook op school. Als enige van het lerarencorps had ze onze klas volledig in bedwang, het gerucht ging dat ze lesbisch was, waarschijnlijk vanwege haar hele voorkomen.
'Je bent wat nerveus,' constateerde ze, 'hoe komt dat?'
'Ik moet altijd even wennen.' Nu zag ik de gelegenheid om haar mijn lijst te overhandigen. Ze wierp er een vluchtige blik op en stelde vast dat deze haar meeviel. Alleen Boy van Roald Dahl vond ze misplaatst.
'Leuk geschreven hoor, maar geen literatuur, meer een ego-document en voor de helft ook nog bij elkaar gefantaseerd.'
'Sorry dat ik zo laat ben,' verontschuldigde ik me voor de tweede keer die dag.
'Dat was inderdaad erg nalatig van je, maar het verbaast me eigenlijk ook niets. Wat zeiden ze er thuis van, waren ze erg boos?'
Ik haalde mijn schouders op. 'Ze letten er nooit zo op.'
'Nou, als ik je moeder was geweest, had ik je flink over de knie gelegd.'
Daar waren we weer. Op school maakte ze graag en vaak toespeling op de lijfstraf, met trots kon ze verhalen over haar tijd als lerares op een kostschool in Singapore, waar ze kinderen van expats niet alleen Engels gaf, maar ze, blijkens haar verhalen, ook graag mocht afranselen met het riet.
In het hol van de leeuw voelde ik me ongemakkelijk. Haar rok was zo strak dat het haar niet lukte om haar benen over elkaar te slaan. Ik keek tersluiks naar haar stevige knieën en zag hoe ze mijn blik volgde.
'Nog nooit een vrouw van dichtbij gezien?'
Rare vraag, elke dag zag ik mijn moeder en jongere zus, waar doelde ze op?
In Singapore oogste ik veel ontzag. Je weet dat ik daar op een boarding school lesgaf. Jongens en meisjes waren daar gescheiden, eerst gaf ik bij de meiden les, toen de kans zich voordeed liet ik me overplaatsen. 'Jongens zijn toch iets minder kleinzerig.'Ze nam een slok van haar koffie, de mijne stond nog onaangeroerd op de salontafel.
'Ik heb misschien al wel eens verteld dat de jongens, totdat ze klaar waren met school, meestal rond hun achttiende, op de blote billen werden geslagen wanneer ze ondeugend waren, of nalatig, net als jij. Daar geen strafpreek, of strafwerk, maar een serie tikken met een Spaans riet, heb je daar wel eens van gehoord?'
Ik knikte, het verhaal was me overbekend en bij haar kon ik me goed voorstellen dat de schooljongens voor haar bibberden, al kon ik me niet voorstellen dat iemand van achttien zomaar voorover zou buigen en zijn broek laten zakken.
'Laten we je lijst eens doornemen. Wat zie ik hier, heb je ook David Copperfield op je lijst staan, toe maar, zeker in het Nederlands gelezen.'
Verontwaardigd ontkende ik dat. Hoewel mijn scores hier niet op wezen, was Engels toch mijn lievelingsvak. Ik had geen hekel aan onze juf, wel was ik wat angstig voor haar, voor haar uitvallen en haar plagerijtjes, maar ze was ook zo ongewoon, dat ze bij ons ook lachlust opwekte en een zekere bewondering vanwege haar krachtdadige optreden.
Ze ging over op het Engels en ondervroeg me over het leven van David, alsof het schoolonderzoek nu al plaatsvond. Ze liet me de stiefvader van David beschrijven, corrigeerde me toen ik verkondigde dat deze David beated.
'Castigated, spanked, caned, birched, that's what we call it in English. Heb jij thuis eigenlijk ooit een pak voor je billen gehad?'
Haar rok stond strak, haar rechterhand met wel drie ringen rustte op haar dijbeen, opeens stelde ik me weer voor hoe ze mij een pak slaag zou geven. Een angstbeeld dat ik soms ook in de klas had, zeker nadat ze voor de grap eens de grootste mond van onze klas, Jan Willem Goedemans, voor de grap over de knie had gelegd, zonder hem overigens echt klappen toe te dienen. Hij had haar uitgedaagd, dat ze wel dreigde, maar het toch nooit uitvoerde. Ze riep hem naar voren, schoof haar stoel achteruit en tikte op haar dijen. Onder homerisch gelach van ons had hij zich voorover gelegd en zij had gedaan alsof ze hem klappen ging geven.
'Zie je wel, u durft dat hier toch niet,' had hij gezegd en onder applaus van de klas was hij zelfvoldaan naar zijn bank teruggelopen.
Dat beeld had zich in mijn hersens gegrift, hoe die knul zich zonder protest voorover boog en hoe zij haar hand ophief.
Herma sprong van haar stoel en kwam op mij toegestapt. Ze rook blijkbaar wat, duwde haar neus diep in mijn kruis. Ik trachtte haar af te weren, maar de reu liet zich niet wegduwen en onze juf greep niet in, ze keek zelfs vermaakt toe.
'Krijg ik nog een antwoord, heb jij thuis wel eens een pak voor je billen gehad?'
Ik schudde van nee, de hond bewoog zijn natte snuit tussen mijn benen.
'Eigenlijk verdien je wel een pak billenkoek? vind je niet. Twee keer vergeten je lijst in te leveren, me dunkt.'

Daar zat ik, met een stijve, de juf die me hypnotiseerde, dat vieze beest dat me besnuffelde en weer die toespelingen op het pak slaag. Het enige wat ik wilde was naar huis, maar ik durfde mijn vertrek niet aan te kondigen en bleef afwachtend zitten, misschien wilde ze de grap met Jan-Willem nu met mij herhalen.
'Krijg ik nog antwoord?'
Ik had het benauwd, de hond werd terug naar haar stoel gestuurd, juf De Leeuw schoof naar me toe, tilde mijn hoofd op, dwong me haar aan te kijken; helderblauwe priemogen drongen tot diep in mijn ziel door.
'Nou?'



Ik knikte, sloeg mijn ogen neer, fixeerde ze op haar zwarte rok en kniehoge laarzen. Met meisjes had ik niet zo veel, was ook geen homo, ik was tot dan toe eigenlijk niks, seksloos, maar op dat moment voelde ik een ontembare lust die ik voor geen goud aan haar zou durven bekennen. Ze kneep stevig in mijn kaak, duwde mijn hoofd omhoog, zodat ik haar blik niet langer kon ontwijken.
'Nou, voor de laatste keer!'
Het klonk zo dreigend dat ik niet langer durfde te zwijgen, eenvoudig, haast fluisterend, bevestigde ik haar voorstel.
'Dus?'
Aarzelend lispelde ik dat ik een pak billenboek verdiende. Mijn opa dreigde me er vroeger soms mee, ik vond het altijd grappig klinken, bijna lekker, daar ik gek was op koekjes en snoep.
'Wat wil je dus dat ik je geef?'
Haar wijs- en middelvinger omklemden mijn kaak, haar ogen velden me. Ik herhaalde, iets luider nu, dat ik een pak slaag verdiende en na haar aansporing om duidelijker te zijn, voegde ik toe dat ik dat op mijn blote billen verdiende.
'Blote billen, net als Roald Dahl op zijn kostschool en David Copperfield? Je weet toch wel dat dat behoorlijk pijn kan doen, besef je dat wel?'
Ze was nog maar half uitgesproken, of ze had had me al, met mijn jeans nog aan, over haar knieën getrokken en begon me op mijn kont te slaan. Het deed nauwelijks pijn, integendeel zelfs. De warmte van haar rok, de geur van haar laarzen, de macht die ze over me uitoefende, het gegeven dat ze mij meer gaf dan Jan-Willem, bezorgde zo'n extatisch gevoel dat ik rijend over haar schoot haast tot ontlading kwam. Intussen bleef ze me klappen geven op mijn broek, mopperde dat ik een heel vies ventje was, dat hoognodig met de lat of met het riet flink op de blote billen gestriemd diende te worden.
'Op elke bil zes klappen, six of the best, flink met de lat, of met de cane, met de slipper het driedubbele. Ik zal jouw billen eens flink rood maken, dat beloof ik je. Over de knie, met je billen bloot, vooruit, viespeuk, maak je billen bloot.'
Erger kon bijna niet, nu ik bijna een zaadlozing zou krijgen en zij mijn opwinding zou ontdekken. Behendig ontgespte ze mijn broekriem, schoof na wat geürm mijn broek en boxershort omlaag.
'Fraaie billen heb jij, echte knapenbillen, daar kun je trots op zijn.'
Ze begon ze te strelen, een vinger betaste mijn poepgaatje, ik kon me bijna niet meer houden. Opeens een flinke mep, direct gevolgd door een volgende. Harde slagen daalden neer op mijn blote billen, voor het eerst dat ik billenkoek kreeg, maar het omgekeerde gebeurde van wat ik verwachtte: Ik voelde geen schaamte meer, integendeel zelfs, al deed het slaan me zeer, ik wilde op dat moment dat ze eindeloos zou doorgaan.
Ze sprak me streng toe, ik was een onverbeterlijke sloddervos, nalatig, lui, had ik bij haar op de boarding school in Singapore gezeten, dan had ze het rietje op mij gebruikt.
'Zes slagen, op elke bilhelft een slag, dat doet pas pijn, dat kan ik je verzekeren. Dan zou je wel schreeuwen om genade.'
Besef van tijd en van vernedering had ik geloof ik niet meer; dat mijn juf Engels me kastijdde drong amper tot me door. Ik voelde een prettige warmte aan mijn voorkant die uitliep op een opwindende hitte, mijn achterkant stond in brand.
Het slaan door, de juf deed nogmaals verslag van de kastijdingen die ze in Singapore uitdeelde, hoe mals die jongenskonten waren, welk effect twaalf stokslagen op de billen van een zeventienjarige hadden: rode striemen, blauwe billen, na een week nog zichtbaar.
Hijgend ontlastte ik mijn genot, over haar rok heen, wat me nog een serie extra klappen opleverde.
'Vies ventje, nu kan ik weer naar de stomerij,' mopperde ze. 'Ga jij je nu direct in de hoek een kwartier staan schamen, vooruit!'
Aan mijn oor dirigeerde ze me naar de hoek van haar enorme woonkamer en zette me als een kind in de hoek, net naast haar tv, links van mij het raam dat uitzicht bood op de hoge flats.
Zouden ze me daar kunnen zien staan, vroeg ik me bevreesd en ontgoocheld af?

Ze had zich omgekleed, kwam terug in een lederen rok, nog steeds met die hagelwitte en onbesmette blouse aan. Ze rook naar limoen, alsof ze net een douche had genomen, wat me bevreemde.
In mijn hoek voelde ik me hoogst ongemakkelijk, vies, vernederd en ik werd overweldigd dat ze me morgen nog meer belachelijk zou maken.
'Kom eens hier, schatje. Weet je dat je een heel mooi ventje bent, ik hield al van je, toen ik je voor het eerst zag.'
Ze geleidde me naar mijn spullen, mijn schooltas en mijn kleding die achteloos naast de bak waren gedeponeerd.
'Kleed je maar aan, lieverd.' Bij de deur sprak ze me liefdevol toe: 'Je moet trouwens ook Tom Brown's schooldays eens lezen, zal je wel bevallen.'
Ze kneep in mijn tepel voordat ze afscheid nam. 'Dit is ons spelletje, we gaan hier niet over praten, Quiet, please!'
Mijn eerste zoen kreeg ik van mijn juf Engels, die ik aanbad, voor wie ik soms bang was en die mij ontmaagde.



Reacties: bjanssen64@hotmail.nl

Brei, je e-mailadres is verloren gegaan vanwege problemen met mijn account. Neem nog eens contact op, ajb.