Op de kalender noteert vader het derde kruisje van die week. Hij trekt een olijk gezicht en geeft me een knipoog. Mama kijkt ontstemd, zij ziet er duidelijk de humor niet van in.

'Ruim je even de afwasmachine in,' sommeert ze me. 'Daarna meteen naar bed, dergelijke capriolen kan ik niet waarderen, dat weet je.'

De baccaratglazen spoel ik voorzichtig af onder de warme kraan en droog ze nog behoedzamer af met een speciaal daarvoor bestemde droogdoek. In mijn kamertje kleed ik me uit, trek mijn pyjama aan en schuif onder het dekbed.

Drie kruisjes al en het is pas dinsdag. Drie kruisjes betekenen mijn leeftijd uitbetaald in evenzovele klappen op mijn blote billen, meestal over de knie, een enkele keer over de tafel heen, of over vaders bureau. Als ze me samen over de knie leggen, nemen ze tegenover elkaar plaats op twee eetkamerstoelen en schuiven hun knieën ineen als een scharnier of een zwaluwstaartverbinding. Languit over hun forse dijen, met de pyjamabroek op de enkels, dan de preek en vervolgens de voltrekking die altijd op vrijdag plaatsvindt, net na het avondeten.

Beneden hoor ik ze lachen, vast om mij. Wie krijgt op mijn leeftijd nog billenkoek? Wie laat zich nog op mijn leeftijd als een kind voor straf naar bed sturen, wie laat zich nog voor een half uur in zijn blote gat in de hoek zetten als hij geen drie, maar twee kruisjes in een week heeft geoogst?

Ik sluit de gordijnen, knip mijn nachtlampje aan en pak het fotoboek dat ik van hen voor mijn verjaardag kreeg, van onze vakantie in Andalusië. In hun appartement aan de muur posters van stierenvechters, een Madonna, foto's van de andere kinderen, maar niet van mij, wat me pijn doet, ik hoor er toch ook bij?

Papa in een strakke, korte, blauwe sportbroek, moeder in een iets langere witte broek, ze poseren beiden op hun hurken, wat hun dijen nog volumineuzer maakt. Ik maakte van hen een foto op de tennisbaan. Papa's hoofd parelde van het zweet, mama sloeg hem genadeloos van de baan en sprak na afloop voldaan: 'Kun je nog zitten, Peter, na dit pak slaag.'




Over de knie, net nu het zomer is en papa en mama vast hun shorts weer aan hebben. Voor vrijdag is mooi weer voorspeld. Ik hoor de deurbel, zo laat nog bezoek? Op mijn telefoon zie ik dat het pas acht uur is. Opeens herinner ik me dat ze bezoek zouden krijgen, ben ik daarom naar bed gestuurd? Ze doen dingen die ik niet mag zien, waarvan ik ook al word buitengesloten, alsof ik een kind ben.

Moedeloos wentel ik me om en om in mijn bed, mijn bedlampje knip ik weer aan en bekijk weer de foto's uit het album.

Diep in de nacht maakt vader me wakker, in mijn beleving heb ik nog geen vijf minuten geslapen.

'Ik kom je nog even een nachtkus geven, bengel, al heb je dat niet verdiend.'

Papa ruikt altijd lekker, zijn achterover gekamd peenhaar plakt tegen mijn voorhoofd.

'Wat ben je toch altijd een stout jongetje, je moeder is heel ontstemd, zie haar maar eens tot bedaren te brengen.'

'Krijg ik dan geen straf?'

'Wat denk je nu zelf, jochie. Vrijdag is billenbal, dat weet jij en dat weet ik, jij hebt dat nodig. Trusten schat.'


De volgende morgen ligt een cryptisch briefje op tafel, met het handschrift van mijn moeder:

'Schat, ik ben vandaag erg druk, heb mentorenoverleg, bijna het einde van het schooljaar. Doe voor mij een boodschapje, wil je?'

Ik neem het briefje mee en ga naar mijn werk in het tuincentrum. In mijn pauze vind ik tijd om naar het opgegeven adres te gaan, vast iets cosmetisch. Aan de eigenaar van een antiekzaak overhandig ik het briefje van moeder. Peinzend leest hij het, dan gaat hem een licht op, hij snelt naar achteren en keer terug met een cane, een aan het handvat gebogen wandelstokje van rotan.

'Wilt u even tekenen?'

Ik teken voor mijn vonnis en leg even later de rotting naast me op de passagiersstoel, moet er telkens even naar kijken. Dat deze voor mijn achterkant is bestemd, begrijp ik maar al te goed. Ik ken het uit de boekjes, ook die ik pas in hun slaapkamer, onder hun bed vond, tijdens een strafschoonmaak, waarbij ik als dienstmeisje gekleed hun kamer een goede beurt moest geven.

Wanneer ik haar de rotting die middag overhandig krijg ik zowaar een kus.

'Dank je schat, hier ben ik heel blij mee.'

Ze test hem door er hard mee te zwiepen, een onheilspellend zoeven, bijna fluiten.

'Geïmporteerd uit Engeland, afkomstig van een public school waar het in onbruik is geraakt. Dwaze Britten, lieten zich door Europa voorschrijven dit instrument af te schaffen. Benieuwd of ze het nu, met die Brexit, weer gaan gebruiken.

Moet je je toch eens voorstellen, Benny, dat hiermee tien jaar terug nog jongens op de blote billen werden geslagen. Op andere scholen sloeg men op de broek, of met de slipper. Opgroeiende jongens hebben een geduchte aanpak nodig, vind je niet? Wat is nou een pak slaag met de slipper, wat vind je nu zelf, Ben?'

Mijn lijf begint te tintelen, ik schraap mijn keel en antwoord bête: 'De slipper kan ook hard aankomen, zoals vorige week vrijdag.'

'Ja, je papa's tennisschoen, maat 47 heeft hij, maar je had het toch wel verdiend, of niet?'

Omdat ik niet direct antwoordt, tilt ze mijn hoofd bij de kin omhoog en dwingt me haar aan te kijken. 'Nou?'

'Ik had het verdiend, moeder, dank u wel dat u zoveel geduld met me hebt.'

Tevreden knijpt ze me in mijn wangen en geeft me een paar zachte tikjes op mijn wangen. Haar hand bevoelt even mijn kruis en knikt me met een voldaan gezicht toe. 'Je houdt veel van je pleegouders, hè.'

Ik knik, adem zwaar, maar beheers me toch. Onder geen beding mag ik toegeven aan mijn lusten, zeker niet bij haar.

Zij heeft de regie, samen met papa, ik heb te gehoorzamen, te dienen, zo is contractueel vastgelegd bij mijn adoptie.

'Doe je je belletje even om, dan weet papa dat je weer opwinding vertoonde, hoewel we jou dat niet toestaan. Ik denk dat het een vierde kruisje betekent, wat verwacht je zelf?'

Weer grijpt haar hand in mijn kruis, nu begint ze te kneden, ik hoor mezelf hijgen en snuiven als een amechtig paard.

'Ik kan papa ook vragen om je dadelijk tussendoor eens flink over de knie te leggen, zo tussendoor, of wil je vrijdag pas de afrekening, met dit stokje?'

Weer doorklieft ze met de cane de lucht.

'Over de knie, alstublieft.'




'Hoe vraag je dat?'

Ik zink op mijn knieën aan haar voeten. Ze draagt haar zwarte laarzen, aan haar voeten waarschijnlijk sokken of halflange kousen, want haar benen zijn boven de knieën bloot, tot onder haar korte, zwartleren rok. Behoedzaam begin ik haar laarzen te kussen, te likken en smeek haar dan om een goed pak slaag.

'Harder, ik kan je nauwelijks verstaan.'

Terwijl ik doorga met likken, de schachtrand bereik, zie ik hoe ze boven me haar hand onder haar rok heeft gestoken. Dolgraag zou ik haar willen helpen, maar ook dat is me niet toegestaan. Ik ruik haar knieën, ze zijn gespierd, net als haar hele lijf. Voorzichtig druk ik op beide knieën kusjes en vraag dan, iets luider, om een goed pak slaag van haar en vader.

Opeens duwt ze me ruw van zich af. 'Wat had ik nou gezegd, waarom heb je je belletje nog niet omgedaan?'

Tegensputteren heeft geen zin en komt me ook duur te staan. Haastig sta ik op en snel naar mijn kamertje, verwissel mijn butlerkostuum voor mijn pyjama, doe de gordel om mijn middel, het belletje hangt net onder mijn eigen klokkenspel. Terwijl moeder het eten voorbereidt, dek ik vast tafel en zet vaders sloffen klaar en leg de NRC voor hem op het bijzettafeltje naast zijn comfortstoel. Besluiteloos sta ik midden in de woonkamer, waag me niet in de keuken, hoor dan de auto van papa het erf oprijden en posteer me dan, geheel vrijwillig, in de kamerhoek, naast de tv. Meestal kijkt hij om zes uur naar het journaal, drinkt een glas sherry, bladert door de krant en is even niet aanspreekbaar. Tegen moeder zei hij pas, toen ik voor straf in de hoek stond, dat hij dit uitzicht interessanter vond dan wat dan ook.

Ik hoor hem in de keuken smoezen, ik druk mijn neus stijf tegen de gestuukte muur, met mijn handen boven mijn hoofd. Ik gun hem het volle uitzicht op mijn achterste die hij graag van een dikkere speklaag voorzien zag, maar die hem toch bekoort.

Samen komen ze de kamer binnen, hij negeert me totaal. Moeder zegt ontstemt dat ik met mijn vieze haren hun witte muur besmet. 'Heb je nu zo weinig ruggengraat dat je perse daar tegen aan moet hangen?'

Ik hoor ze wissewasjes uitwisselen, over haar schooldag en over de zijne aan de universiteit.

'Waarom staat Ben eigenlijk in de hoek?'

'Mag Joost weten, misschien voelt hij zich ergens schuldig over, vraag het hem zelf.'

Op een knip van zijn vingers en een gebiedend: 'Hier Benny,' alsof ik zijn hond ben, loop ik naar hem toe. Het belletje klingelt.

'Is het weer zo ver, Ben,' klinkt het verwijtend. Ik ga aan zijn voeten zitten, buig mijn hoofd nederig.

'Ach schat, het is ook moeilijk voor hem. Ik heb hem vanmiddag bij Klootwijk een Engelse cane laten ophalen, je weet wel, van die partij uit Nottinghamshire, van die public school. Van de spanning begon zijn pikkie wat te steigeren, op zijn leeftijd zijn de hormonen nu eenmaal overactief.'

'Vierde kruisje, pak de kalender, Benny!'

Vier of meer kruisjes in een week betekenen een weekend lang straf, eenzame opsluiting op de zolder, urenlang strafregels moeten schijven, totdat ik door de kramp in mijn handen het droge brood en de mok water maar ternauwernood naar mijn mond weet te bewegen. En elk dagdeel een stevig pak slaag, met de riem, met de mattenklopper, met vaders oude, linnen tennisschoen en vrijdag dus ook met die rotan stok.

'Schat, ik hem toegezegd dat ik het voor deze keer door de vingers zal zien als hij tussendoor van ons een pak slaag krijgt. Begrijp het toch, voor hem is het allemaal nog zo vreemd en hij komt uit een slecht milieu. Laten we het afdoen met een goed pak billenkoek.'

'Ik duld geen smerige praktijken onder mijn dak, straks gaat hij over de knie ook nog prettig vinden, we zullen hem die streken afleren. Pak de kalender, Ben, nu!'

Trillend neem ik de kalender van het haakje, bij de zondag, maandag en dinsdag staan al drie met grove, rode stift geplaatste kruizen, rinkelend keer ik terug naar mijn vader.

'Als hij je nu straks, na een goed pak slaag, eens lekker gaat likken, niet alleen je voeten, maar ook tussen je billen, stem je er dan voor deze keer mee in, om hem gewoon op de ouderwetse manier te straffen? Voor vrijdag hebben we nu immers de cane, dat dresseert hem vast en zeker.'

'Eerst nog een sherry'tje,' bestelt papa.

Tijdens het eten lig ik naakt onder de tafel. Uit het etensbakje van hun overleden hond eet ik de restjes die mama van hun borden schraapte. Afgekoelde lasagne, eroverheen wat sla en zelfs een bakje kwark. Mijn handen zijn op mijn rug gebonden, tussen de happen door lik ik papa's voeten en mama's laarzen. Ongezien weet ik mezelf te bevredigen, ik kan dat heel stil en lik het zaad van mijn hand.

Hoe werkvoeten proeven en hoe laarzen smaken, hoef ik een kenner niet uit te leggen. Veel mensen zijn vies van de geur van anderen, terwijl ze zelf wel aan hun eigen sokken en schoenen ruiken. Voor mij bestaat dat verschil niet meer.

Ik houd zielsveel van mijn papa en mama en ontvang na het avondeten en het inruimen van afwasmachine en het met de hand reinigen van de baccaratglazen mijn verdiend pak slaag, over de knie bij hen allebei, over hun sterke dijen heen.


Ik moet papa op vrijdag helpen in de tuin. Het is kurkdroog, sproeien mag eigenlijk niet in deze regio, maar papa heeft lak aan regels. Mama lijkt vormelijker en strenger, maar heeft, diep vanbinnen ook iets moederlijks. Papa is veel onvoorspelbaarder, meestal zorgzaam, maar soms heeft hij zijn buien.

We zijn als kameraden in de weer, de sproeier staat aan, ik moet onkruid wieden, papa is bezig met het snoeien van de haag. Tersluiks bewonder ik zijn stevige benen, die wit afsteken tegen zijn knalblauwe sportbroek en groene rubberlaarzen. Het liefst zou ik me weer laten omklemmen tussen die twee zuilen, zijn laarzen kussen en likken, me totaal aan hem overgeven, maar mij is elk gevoel van lust verboden, mijn libido is me ontnomen.

'Kereltje, houd je even de ladder vast, het is hier wat oneffen.'




Ik sta naast hem, het volle uitzicht op zijn dijen en strak omspannen achterste dat er mag zijn. Ondanks deze prachtige zomer zijn ze slechts lichtroze, hij heeft dunnend rood haar. De haartjes op zijn benen bewegen mee in de wind, zijn dijbeenspieren spannen zich, gelukkig heb ik mijn belletje niet om. Hij neemt alle tijd voor het snoeien van de berkenboom die hij destijds in ons tuincentrum had gekocht. Daar heb ik hem leren kennen, nu twee jaar terug. Een autoritaire bal vond ik hem. Op Pruisische toon beval hij me een 40 literzak tuinaarde in zijn wagentje te doen, wat ik direct deed. Er volgde nog een serie commando's, een passerende collega gaf me een knipoog die ik met verwrongen mond beantwoordde. We stonden al bij de kassa, toen hij zich herinnerde dat hij de plantenstokjes had vergeten. Mijn chef die de kassa bedient, droeg me op ze even te pakken, van alle maten twee. Toen ik terugkeerde stonden beide mannen gemoedelijk met elkaar te kletsen.

'Wat heeft dat lang geduurd zeg,' mopperde die vent, die niet veel later mijn pleegvader werd. 'Is hij altijd zo traag?'

'Is dat zo?'

'Van jou had ik wel verwacht dat je je personeel wat meer zou drillen, dit valt me van je tegen?'

'Ik doe mijn best, hij werkt hier nog maar kort, is nog bezig met inwerken, maar ik zal hem eens onderhanden nemen.'

Bedremmeld stond ik naast mijn chef en die kerel. Ik had wel een half uur alles voor hem ingeladen, voor hem gerend, nu deed ik het nog niet goed, terwijl ik slechts een tijdelijk contract had.

'Dit werkt nog het beste, Van Vuren.' Met een flinke bamboescheut doorkliefde hij de lucht. 'Striemt flink.'

Mijn baas schaterde het uit, hij zou het onthouden.

'Wat sta je weer te dromen, Benny, houd die ladder eens beter vast, moet ik er soms van afdonderen?'

Ik pak de ladder nu met beide handen vast, sta met mijn neus ter hoogte van zijn kruis, zie ik het goed, als hij nu eens een belletje omgordeld zou hebben.

'Bevallen mijn quadriceps femori je een beetje?'

Hij bedoelt waarschijnlijk zijn gespierde dijen en ik knik, durf het niet hardop te beamen.

'Geef er maar kusjes op, op elke quadriceps femoris vijf, is dat een deal?'

Mijn lippen beroeren gulzig zijn dijen, hartstochtelijk kus ik ze.

'Lik ze!' gebiedt hij.

Mijn tong proeft zout zweet, het is nu onmiskenbaar zichtbaar dat hij een paal van jewelste heeft. Mijn tong glijdt omlaag, tot aan de bovenkant van zijn laarzen.

'Verder,' beveelt hij, 'je bent er toch niet vies van, het is toch je werk, lik de schachten schoon.'

In trance beweeg ik mijn tong naar beneden, tot aan de voet, dat wordt zelfs mij te veel, zo vies bemodderd zijn ze. Papa balanceert met een voet op de tweede trede, beweegt de andere naar mijn mond en duwt me dieper omlaag. Ik kan niet anders dan ook mijn tong over die voet te laten gaan, zelfs langs het profiel van de zool. Dan duwt hij me ruw van zich af, ik val achterover in het gras, even later zit hij bovenop me, zijn stevige knieën weerszijden van mijn gezicht.

'Ik moet even,' hijgt hij. Uit zijn blauwe sportbroekje tovert hij een paal als een raket tevoorschijn en begin vlak boven mijn gezicht te rukken. Gewoontegetrouw open ik mijn mond, om zoveel mogelijk op te vangen. Vlekken op mijn shirt betekenen immers klappen van zijn vrouw.

Vlak bij mijn oor hijgt hij: 'Heb je al zin in vanavond, we gaan vanavond de cane gebruiken, dat weet je toch. Ik zal je moeder tot beheersing manen, maar ik vrees wel dat je vannacht op je buik moet slapen.

Ik veeg het sperma met mijn handpalm van mijn wangen en lik het op.

'Kom kereltje, raap jij die takken eens netjes op, de twijgen er netjes vanaf knippen en ze samen bundelen, begrepen?'

Op mijn knieën fabriceer ik niet veel later mijn eigen strafinstrumenten, wind om de uiteinden stukken sisal, net echte roeden. Vanachter de schuifpui word ik geobserveerd, misschien dat papa mama van achteren neemt, met mij als richtpunt.


Het is strafuur, om acht uur sta ik voor de kamerdeur in mijn pyjama, vanuit de woonkamer klinkt geen geluid. Dan gaat opeens achter me de deurbel, ik schrik me een ongeluk. Bezoek krijgen ze niet veel, daarvoor ligt de woonboerderij te afgelegen.

'Doe eens open,' schreeuwt moeder, 'we zijn even bezig.'

Stomverbaasd zie ik mijn baas, meneer Van Vuren en zijn vrouw staan, zij heeft een bloemetje in de hand.'

'Ha Benny, ga je al naar je bedje toe?'

Nog voordat ik een verklaring kan bedenken, gaat de deurbel opnieuw. Besluiteloos sta ik naar de deur te kijken, totdat mijn baas informeert of ik niet eens open zal doen.

Een vreemde dame met een man die me vagelijk bekend voorkomt. Opeens zie ik het, het is die antiekhandelaar die me die cane overhandigde.

'Wie zijn daar?' wordt uit de salon geroepen. Alsof zij dat niet weet.

'Welkom, welkom,' doet papa amicaal. 'Ga zitten, goede vrienden, wat willen jullie, koffie, of meteen wat bubbels?'




'Is Mary er niet?' De vrouw van mijn chef kijkt papa bevreemd aan.

'Ze kleedt zich even om.'

'Dank jullie voor de uitnodiging, het lijkt me best spannend om te zien of mijn instrumenten in goede aarde vallen.'

Hij lacht een schorre lach.

'Gaat hij over de knie?'

Het is mijn chef die likkebaardt, tegenwoordig betast hij steeds mijn kont. Vroeg gisteren nog of ik nog stout was geweest en nog klappen had gekregen.'

Gedienstig help ik papa met het serveren van champagne en wat hapjes. Ik voel me totaal belachelijk in mijn pyjama, tussen die twee echtparen die over me praten alsof ik afwezig ben.

'Gisteren had ik hem zelf haast een pak slaag gegeven, hij had weer veel te lang pauze genomen en klanten laten wachten, ik had jullie bijna gebeld om toestemming te vragen.'

'Wanneer Benny zich op zijn werk misdraagt mag je hem gerust tuchtigen, daarvoor heb je bij deze onze permissie.'

Mevrouw Van Vuren giechelt. 'Ga je die knaap dan echt in onze zaak over de knie leggen?'

'Op mijn kantoortje, met de deur dicht en dan flink met de bamboestok op zijn blote billen,' spreekt mijn baas verlekkert en als hij schreeuwt weten de klanten meteen dat ik de wind eronder heb bij mijn personeel.'

'Kan ik u misschien een cane aanbieden ik heb er nog twee liggen, ze zijn erg gewild. Eentje ligt pas een maand in mijn etalage en trekt veel bekijks.'

'Dat komt omdat je een foto naast hebt gehangen van een schooljongen die door zijn leraar wordt geslagen,' vult zijn vrouw aan. 'Die goede oude tijd, zullen we maar zeggen, was beter dan de huidige.'

Mama maakt entree, draagt de laarzen die tot over haar knieën reiken, haar korte leren rokje en een strakke, hagelwitte blouse van satijn die haar volle boezem pront naar voren doet steken. Ze begroet iedereen met een warme hug, ik kijk bedremmeld toe, ze doet alsof ze iedereen al jaren kent. Ik snel naar de keuken om ook voor een glas in te schenken.

Terwijl het gezelschap de voordelen van fysieke straffen bespreekt, blijf ik in de houding staan, klaar om hen te bedienen.

'Hoe vaak krijgt hij straf?' informeert de vrouw van mijn baas.

'Zo vaak als nodig is, maar toch haast wel iedere week.'

Papa legt het hele kalendersysteem uit en laat mij deze van de muur pakken en het de anderen showen.

'Vier kruisjes, Ben, wat ben je toch ook een rekel,' gnuift mijn baas.

'Wat is nu zijn straf?' De antiekhandelaar zit met rode konen op het puntje van zijn fauteuil.

'Normaal zijn leeftijd uitbetaald, maar dat kan met jouw stokje natuurlijk niet, dan overleeft hij niet. We hebben besloten dat hij er vanavond twaalf krijgt. Omdat hij vier kruisjes heeft gehaald, krijgt hij het hele weekend straf.'

'Jullie zijn wel streng met hem, helpen die lijfstraffen ook?'

'Ja Cora, je zult het niet geloven, maar hij is in onze handen als was, hij houdt intens van ons, nietwaar Benny?'

'Ja mama,' antwoord ik dociel.

Ze wijst naar haar laarzen, ik zink automatisch neer op mijn knieën en druk kussen op haar laarzen. Met haar hak duwt ze me plat op de grond, ik begin nu gulzig te likken, mijn opwinding doet me de anderen vergeten.


'Kom mensen, het loopt al tegen negenen, we lopen achter op het schema.'

Papa trekt me overeind en voert me naar de eetkamer, waar de tafel is afgeruimd. Midden op de tafel ligt de cane al klaar, het gezelschap is ons gevolgd. Papa en mama leggen me languit over de tafel, ik heb nog steeds mijn pyjama aan.

'Gaan jullie er maar omheen zitten, dat is wel zo gezellig, en jullie hebben dan goed zicht op het effect van de rotan op zijn billen.'

'En wanneer hij verzet biedt, kunnen jullie hem in bedwang houden, dan hoeven we geen bindmateriaal te gebruiken.'

Papa posteert zich bij mijn hoofd, streelt me even over mijn gekortwiekte haardos. Hij drukt zijn gulp tegen mijn hoofd, ik kan de harde paal voelen. Wat zou ik hem nu graag in mijn mond nemen en hem goed pijpen, maar dat volgt soms pas na de tuchtiging.

'Zo mensen, ik ga dit standbeeld nu onthullen, geef je ogen maar goed de kost.'

Mama trekt mijn pyjamabroek omlaag en tilt het jasje omhoog. 'Fraaie bilpartij, toch?' Haar koele hand streelt mijn achterzijde, ik huiver. 'Nu nog ongeschonden, straks staan er twaalf striemen op.'

'Mag ik er een foto van maken?' bedelt Van Vuren.

Telefoontjes worden uit tasjes en jaszakken gepakt, om me heen hoor ik het clicken.

'Ik zie nog wel blauwe plekken, zijn die nog van vorige week?' In mevrouw van Vurens stem weerklinkt iets dat duidt op mededogen.

'Van zondag, denk ik. Hij had zich op de tennisbaan misdragen, weigerde ballenjongen te zijn van onze buurjongens.

Peter heeft hem toen thuis met het racket een pak slaag moeten geven, ik denk dat je dat nog kunt zien.'

Mama heeft de cane gepakt en streelt ermee over mijn billen.

'Ja jochie, jongens die niet luisteren willen, krijgen rode billen, Tel je mee, van mij krijg je de eerste zes slagen, van pappie de tweede serie.'

Alvorens ze de eerste slag toedient, laat ze het strafinstrument eerst een aantal maal onheilspellend door de lucht fluiten.




Het pak slaag is nauwelijks te dragen. De eerste klap beneemt me al de adem, ik schreeuw het uit, in een reflex wend ik mijn onderlijf van haar af. Vier paar gretige handen omklemmen me bij de armen en benen, papa omklemt mijn nek tussen zijn dijen die ik diezelfde middag nog zo begeerde en had afgelikt. Piepend tel ik de slagen mee, bij de vijfde begin ik al te janken als een hond en hoor mezelf smeken om genade.

'Wat ben jij nou voor vent, vroeger droegen knapen in Engeland, van minstens de helft jonger dan jij, hun pak slaag veel waardiger, houd op met dat gejank.'

'Hij heeft echt pijn,' stelt mevrouw Van Vuren geheel terecht vast.

'Dat is ook de bedoeling, Cora. Een lijfstraf dient gevoeld te worden, zomaar wat klapjes hebben geen zin, dat ben je toch wel met me eens.'

'Die jongen heeft het gewoon nodig, jij bent veel te week van aard, we gaan het in ons bedrijf vanaf maandag ook eens invoeren, om te beginnen met Benny.'

'Ja, jij zeker die meiden op hun blote gat slaan, dat sta ik dus niet toe, ik waarschuw je.'

'Nee, nee, nee, jij doet die meiden, gewoon over de knie bij jou, mag je zelf bepalen waarmee en hoe hard, flink op die luie meidenbillen, ik doe Benny en onze chauffeur.'

'Mijn laatste, Ben, zet je schrap.'

De zesde slag lijkt iets minder heftig dan de vorige, maar ik vrees papa's kracht, hij is oersterk, een gewoon pak billenkoek van hem voelt al als zweepslagen.

'We pauzeren even, jullie allemaal wat bubbels? We hebben ook worstenbroodjes van Luisinck, ik zal ze even uit de oven pakken.'

De vier gasten bespreken mijn achterzijde, ik voel handen mijn billen betasten, de striemen bevoelen.

'Hadden wij dat vroeger ook maar bij onze jongens gedaan,' spreekt de antiekhandelaar. 'Is nu te laat, ze zijn al lang en breed het huis uit.'

'Was je bij onze jongens nooit gelukt, man, met vijftien waren ze al boven je uit gegroeid.'

De geur van de broodjes, het babbelen over lijfstraffen in het algemeen en die voor mij in het bijzonder maken me hongerig. Ik wek begeerte op, dat weet ik al jaren, dat ik hier nu tussen hen in half naakt lig doet me tintelen. Papa knijpt in mijn wang en noemt me zijn lieve, stoute schatje, zijn prijsdier.

'We gaan het nu afwerken, Ben. Wil je de laatste zes vlug, of langzaam?'

'Vlug, alstublieft.' Je kan er maar vanaf zijn, denk ik.

'Dan kan ik minder goed richten, knul, dan loop je de kans dat ik telkens eenzelfde voorn raak, accepteer je dat?'

'Langzaam, alstublieft.'




'Wat ben je toch weer wispelturig, Benny. Peter, laat hem maar voelen dat jij de baas over hem bent, daar kweek je stevige karakters mee.'

De volgende zes zijn stevig, maar minder bruut dan die van mama. Tijdens de slagenregen spreekt papa me rustig, maar streng toe. Al mijn misdaden van deze week passeren nogmaals de revue, ook herhaalt hij dat de klappen hem pijn doen aan zijn ziel, wat erger is dan een rode bips. Ik weet dat zijn pik nu hard is als een droge worst, dat het voorvocht zijn slip nat maakt, dat hij bij één aanraking al zal klaarkomen. Vanuit mijn ooghoek zie ik dat mijn baas met zijn hand in zijn gulp zit, ik hoor hem hijgen.

'Zo jochie, dat was het dan. Prima dingetje is dit, Jan-Willem, ik hoop dat hij lang meegaat. Reserveer voor de zekerheid maar een reserve-exemplaar, eentje voor het breken.'

'Mag ik ook eens?' vraagt de antiekhandelaar schor.

'Nee, voor vandaag is het genoeg,' antwoordt papa op onverbiddelijke toon. 'Ik stuur hem volgende week wel naar je zaak, voor dat reserverietje. Als hij niet beleefd genoeg is, of wanneer je hem betrapt op winkeldiefstal, mag je hem wat mij betreft een pak voor zijn billen geven, maar niet met de rotan, die is alleen voor ons.'


Behoedzaam word ik van tafel getild en op mijn voeten gezet. Ik wankel, veeg langs mijn ogen en zie dat iedereen me vol begeerte aanstaart, met iets van spijt dat het nu al is afgelopen. Normaal word ik na afloop in de hoek gezet, nu leidt papa me naar de salon, ontdoet me van mijn jasje en broek en legt me languit op mijn buik op het Berber vloerkleed.

'Afzakkertje, mensen?' roept hij naar het gezelschap.

'We moeten zo eens op huis aan,' zegt mijn baas, hij wordt bijgevallen door de vrouw van de antiekhandelaar.

'Geneer je niet, mensen, ook ons laat het niet onberoerd, doe of je thuis bent.'

Mama geeft zelf het voorbeeld door haar leren rok los te ritsen en deze als een geroutineerde stripteasedanseres van zich af te werpen en met haar hak over mijn hoofd te draperen. Het leer geurt sterk, ze neemt met haar achterste op mijn rug plaats. Papa neemt plaats op mijn benen, tenminste, ik vermoed dat hij het is. Ik voel hun lijven schokken, als uit de verte hoor ik gekreun van anderen, zelfs het slaan op billen, ik kan echter niets zien.

Ik wil mijn hoogtepunt zo lang mogelijk uitstellen, niet alleen uit angst voor nog meer straf, maar vooral omdat ik er op hoop dat papa of mama mij straks tot een hoogtepunt zullen brengen, al is me elk lustgevoel streng verboden, toch bezorgen ze me sporadisch een hoogtepunt.

Het schokken is opgehouden, mama haalt haar rok van mijn gezicht, ik beweeg mijn hoofd richting de enorme canapé en zie hoe de antiekhandelaar hard op zijn billen krijgt van zijn een kop grotere vrouw, een echte matrone, hij kronkelt van genoegen, Cora begint mee te doen en ranselt met haar ceintuur de blote, spitse billen. Staande laat mama zich neuken door papa. Ik schuif naar hen toe, beroer papa's Van Bommels en mama's laarzen met mijn lippen en tong.

'Papa, mama, geeft me alstublieft niet meer straf, maar staat u mij toe dat ik klaarkom?'




(Is er een echtpaar dat interesse heeft om eens een goed pak billenkoek uit te delen: bjanssen64@hotmail.nl)