Dag 2, donderdag, 13 juli 2000. 06.30 uur

Met een hard geluid word ik wakker. De deur van de cel wordt geopend en het licht gaat aan. Er komt een agent de cel binnen, die een beker melk en twee broodjes op een bordje brengt. Het duurt even voordat ik besef waar ik ben. Na enige tijd dringt het tot me door dat ik in een politiecel zit. ‘Eat, eat’, klinkt het. Ik werk de broodjes naar binnen en drink de melk op. De agent wacht in de deur opening. ‘Come, come’ zegt hij, als ik de beker leeg heb. Bij de deuropening krijg ik weer handboeien om en word ik voor hem uitgeduwd. Ik herinner me de gang. We lopen door een deur naar buiten, waar een busje met draaiende motor geparkeerd staat. Mijn vrouw, schoonmoeder en schoonzus zitten al te wachten. Ik ga naast mijn vrouw zitten en vraag hoe het gaat. ‘Gaat wel’, zegt ze een beetje neerslachtig. Ook mijn schoonmoeder en schoonzus kijken niet al te vrolijk. Dan beginnen we te rijden. Na een weg dwars door de stad komen we na een uur of zo aan bij een groot gebouw. Een grote donkerrode poort gaat open en het busje rijdt naar binnen. We stoppen en de deur gaat open. ‘Follow’, klinkt het en we lopen in een rijtje achter de agent aan.

We worden in een kamer geloodst waar we moeten gaan zitten aan een ronde tafel. De handboeien blijven aan. Bij de deur staan twee agenten op wacht. We durven niet te spreken en blijven ong. een half uur zitten als plotseling de deur open gaat en een blanke man van rond de 40 binnenkomt. Keurig in het pak gestoken. ‘Goedemorgen’, zegt hij. ‘Mijn naam is van der Kamp en ik ben werkzaam bij de Nederlandse ambassade hier in Mexico. Ik heb gisterenavond een telefoontje gekregen dat u gearresteerd bent op verdenking van cocaïnesmokkel en vervolgens geregeld dat ik u kan spreken voordat u voorgeleid wordt.’ Ik zie aan de gezichten van mijn vrouwelijke familieleden dat ze blij zijn dat ze Nederlands horen. ‘We zijn er ingeluisd’, zegt mijn vrouw. ‘We hebben niets gedaan en al helemaal geen cocaine gesmokkeld’. ‘Zowel de politie als de douane beweren iets anders’ vervolgt de man. ‘Het ziet er niet goed voor u uit’. ‘Maar we hebben echt niets gedaan’ zegt mijn schoonzus. ‘Toch wordt u over een uur voorgeleid op verdenking van smokkel en ik moet zeggen dat u weinig kans maakt. Er is nu eenmaal cocaine gevonden.’ ‘De agent van gisteren zei dat de maximumstraf 25 jaar is, klopt dat?’ vraagt mijn schoonmoeder. ‘Dat klopt, maar ik hoorde ook dat iemand zich gisteren verzet heeft tijdens de fouillering. Daar staat in zo’n geval nog eens 2 jaar voor.’ Ik kijk naar mijn vrouw die beschaamd terugkijkt maar verder niets zegt. ‘Wat kunnen we het beste doen?’ vraag ik. De man denkt even na en vervolgt: ‘Ik denk dat u zo meteen het beste om een advocaat kunt vragen. Ik zal in ieder geval tijdens de voorleiding aanwezig zijn om te horen waar u naar toe gaat.’ ‘Kunt u geen advocaat regelen?’ vraag ik. De man kijkt op z’n horloge, staat op en zegt: ‘Ik zal kijken wat ik voor u kan regelen. Ik zie u in ieder geval over 45 minuten’, waarop hij weer verdwijnt. Zwijgend overdenken we met z’n allen de situatie. We weten dat we onschuldig zijn, maar kunnen het niet bewijzen.

De deur gaat open en een agent roept: ‘Come with me’. We volgen hem en komen in een soort rechtbank. We gaan zitten. Achter ons horen we iemand buiten adem binnenkomen. Hij gaat voor ons staan. Het is een donkere man in net pak. Hij spreekt vloeiend Engels en zegt: I’m Eduardo Valencia, Mr. van der Kamp contacted me to be your attorney. Please do not speak and let me do the talking. I have experience in this and know the district attorney. Please rise when he enters’. Juist op dat moment gaat de deur achter de hoge tafel open en komt er een Mexicaanse man in toga binnen. We gaan staan. Hij begint in het Mexicaans te praten. We verstaan er niets absoluut niets van. Er volgt een debat met een andere man aan de andere kant van de zaal. Mijn vrouw maakt aanstalten om wat te zeggen, maar ik trek haar aan haar mouw. Ze zwijgt gelukkig. Na ongeveer een kwartier heen en weer gepraat, staat de man in toga op en verdwijnt weer door de deur. De agenten staan ook op en gebaren ons hen te volgen. We gaan naar hetzelfde kamertje terug. De advocaat volgt ons.

‘This is exactly what happened for the last two years since I’m working here, all around the same time’ zegt de advocaat als we weer zitten. ‘Only two years ago it were two woman and a man from Germany and last year it was an American couple’. Ik vraag hem wat er dan hetzelfde is. ’50 gram cocaine in a suitcase, all claiming that they are not guilty’. ‘What happened to them’, vraag ik. ‘Well’, vervolgt hij. ‘The Germans made a deal and are safely back home, but the Americans are still in jail, waiting for a trail.’ Geschokt vraag mijn schoonmoeder: ‘what kind of deal?’. ‘If you confess, pay 100.000 dollar and you co-operate in an education/research program, you are off the hook’. ‘And if we don’t’, vraagt mijn vrouw. ‘Then you will be sent to jail, waiting for your trail, which can take over a year and then the chances that you will win are very, very slim’. Ik zeg in het Nederlands tegen de rest: ‘Dat klinkt als geen keuze’. Als we een gedeelte van onze aandelen verkopen, is het geld geen probleem.’ ‘Maar we moeten wel bekennen’, zegt mijn schoonzus. ‘Ja, maar als we daardoor onszelf kunnen vrijkopen, heb ik daar geen probleem mee’, zeg ik. ‘Ik ook niet’, zegt mijn schoonmoeder. Vervolgens hoor ik mijn vrouw vragen: ‘What kind of research program is this’. De advocaat schudt z’n hoofd en zegt: ‘I don’t have a clue, I never saw the Germans again after the deal was made.’. ‘How long do we have to decide?’ vraag ik. De advocaat kijkt op zijn horloge en zegt: ‘about another 10 minutes’. ‘Wat zullen we doen?’, vraag ik. ‘We hebben geen keus’, zegt mijn schoonmoeder. ‘Doen’, zegt mijn schoonzus. ‘OK Henk’ antwoordt mijn vrouw. Ik zeg tegen de advocaat dat we akkoord gaan. ‘Smart choice’ zegt hij. ‘I will tell the district attorney. My fee is 1500 dollar. You can include that in your payment’, waarop hij opstaat en ons de hand schudt.

Enige tijd later komt er de officier van justitie, maar nu zonder toga onze kamer binnen. Hij heeft enige papieren bij zich. ‘You made a wise decision’, zegt hij. ‘Please read these papers and sign them at the bottom’. Het eerste formulier is een verzoek tot money wire. Het bedrag van 101.500 dollar is reeds ingevuld. Ik vul onze gegevens in en zet er bij dat ze het bedrag van onze beleggingsrekening moeten halen. Tenslotte teken ik, mezelf realiserend dat ik bijna een kwart miljoen gulden armer ben. Het tweede formulier is een verklaring in het Engels waarin we verklaren dat we gezamenlijk en opzettelijk cocaine het land binnen hebben gesmokkeld en dat wij akkoord gaan met een gevangenisstraf van 18 jaar elk. Ik vraag aan de man: ‘What guarantee do we have that you won’t hold this against us’. De man antwoordt: ‘You have my word that if the money arrives and you don’t violate the education/research agreement you are free within a week.’ Ik besluit dan maar te tekenen. We hebben toch geen keuze. Mijn vrouw, schoonmoeder en mijn schoonzus volgen mijn voorbeeld. Als laatste komt er een formulier op tafel met education/research agreement vet gedrukt erboven. Ik lees het aandachtig. Er staat dat wij vrijwillig meedoen aan een programma van enkele dagen ten behoeve van het ministerie van wetenschap en onderwijs. Er zal tijdens het programma ten alle tijden een agent aanwezig zijn en indien wij op enige wijze de richtlijnen niet volgen naar ons beste kunnen is de overeenkomst van strafkwijtschelding nietig zonder restitutie van de 100.000 dollar. Ik vraag hem: ‘What kind of research is this’, waarop hij antwoordt: ‘I don’t know. All I know is that once a year there is a chance for criminals like you to make a deal. Now please sign!’ We zetten een voor een onze handtekening. De man neemt alle papieren mee en verdwijnt zonder wat te zeggen.

Vervolgens wachten we een uur op de dingen die komen gaan. Er komt een donker uitziende agent binnen. Hij gebaart ons mee te komen. Er volgt een lange busrit van wel een uur of zes, ik doezel af en toe weg en droom dat ik een vliegtuig zit. We komen aan bij een gevangenis. We stappen uit en lopen achter elkaar tot het midden van de binnenplaats. Het busje rijdt weg. Het is bloedheet hier in de volle zon. Na een half uur wachten baden we in het zweet. Opeens komt er een lange man in uniform uit de deuropening recht voor ons. Hij gaat voor ons staan en brult iets onverstaanbaar. Hij blijft praten en loopt nu achter ons. Hij staat stil bij mijn schoonzus die naar de grond staart. Hij pakt met zijn hand haar lange haar en trekt het zodanig naar achteren dat de kin van Jasmijn omhoog wijst. Door deze beweging gaan ook haar schouders naar achteren en haar borsten die in de push-up BH goed uitkomen gaan naar voren. Terwijl hij haar haar naar achteren trekt doet hij met zijn andere hand de knopen van haar jurk aan de achterzijde open. Dan steekt hij zijn beide handen onder haar oksels haar jurk in en pakt haar borsten krachtig vast. Door de plotselinge druk hoor ik een puf uit haar mond. Uit mijn ooghoeken zie ik dat hij uitgebreid de borsten van mijn schoonzus aan het kneden is. Na een minuut of 5 laat hij los. Ik kijk haar aan en zie dat ze een vuurrood hoofd heeft. De man loopt verder naar mijn vrouw en staat achter haar stil. Dan trekt hij het T-shirt uit haar broek. Het komt tot net over haar billen. Hij stopt zijn beide handen eronder en gaat via haar buik omhoog. Mijn vrouw sist iets. Dit heeft tot gevolg dat er een enorme donderwolk van scheldwoorden losbarst bij de man. Ik weet niet wat hij allemaal zegt, maar mijn vrouw is zo onder de indruk dat ze op haar lip bijt. De man gaat verder. Dit maal nog ruwer. Hij pakt het T-shirt van voren vast en haalt haar hoofd erdoor en laat het achter haar hoofd zitten terwijl haar armen nog in haar mouwen zitten. Hierdoor worden haar schouders naar achteren gehaald en dus haar borsten naar voren geduwd. Hij pakt van achteren haar borsten door de stretch BH vast en knijpt er hard in. Judith geeft geen kik, dan schuift hij zijn grote handen onder de stof en gaat over haar blote borsten. Door de beweging schiet haar BH naar boven en zijn haar borsten onbedekt. Dit is de tweede keer al dat mijn vrouw op deze manier vernederd wordt. De man trekt aan haar tepels. Dan doet hij de bovenste twee knopen van haar gulp open. Hij steekt zijn hand naar binnen om haar kutje te voelen. Juist als hij zijn hand terugtrekt om meer knopen open te doen, komt er een andere agent aan. Aan de glimmende verschijnselen te zien is hij een hoge. Hij kaffert de ander uit, die vervolgens het T-shirt weer terug doet om ons daarna te mee te nemen naar een slaapplaats achter tralies. Weer word ik apart weggezet. Na een karig maal val ik in slaap. Ik droom van kip met rijst in een rechthoekig bakje.