Monteur

'Aap van een jongen, wat had je me nu beloofd: je zou er voor twaalf uur zijn, het is nu al tegen tweeën.'

Marcus van der Ven verontschuldigde zich, hij was opgehouden bij een andere klant en geraakte in een file op de A7 bij Zaandam. Om aangesproken te worden met jongen wond hem op, ook haar belofte, twee weken terug, dat ze hem bij een volgende storing subiet over de knie zou leggen. Ze had er het postuur voor: rijzig, stevig, echt een sportschooltype. Haar volle dijen straalden hem onder haar veel te korte jurkje tegemoet. Al wekenlang, sinds hun laatste ontmoeting waarin hij hele systeem had gereset, kon hij aan niets anders meer denken. Getrouwd, twee leuke kinderen die het goed deden, nu een intens verlangen naar een pak slaag van een vrouw. Dat van die file was gelul, op een parkeerterrein achter een wegrestaurant had hij zich afgetrokken, in de verste uithoek van het parkeerterrein.

Mathilde Vogelaar voelde haar kutje branden, bijna smeken om die adonis te trakteren op een ferm pak op zijn blote billen. Nu al drie maanden stond ze droog, sinds haar laatste slaaf zomaar was weggelopen. Dit exemplaar was een godsgeschenk, pezig van bouw, een uitnodigend kontje dat broodnodig eens streng gestraft moest worden.

Hoe pakken we dit aan, dachten ze ongeveer tegelijkertijd, zonder dat de een van de ander deze gedachte, deze ultieme wens kon raden; hoe eenvoudiger, maar veel minder spannend was het anders verlopen.

'Dit kost me minstens tien meier, als het niet meer is,' sprak ze beschuldigend. 'Hoe lang gaat dit vandaag duren?' 'Systeemfoutje,' mompelde Marcus. 'Van jou,' veronderstelde Mathilde boosaardig.

Op zijn knieën kroop hij onder haar bureau, zij zat op de rand ervan, haar hakken konden hem bijna raken. Haar hak eens in zijn rug neerplanten, hem plat op zijn buik drukken, dat was wat ze wilde. Ze zag hem al spartelen en hoorde hem al smeken om genade. Met haar volle billen op dat eigenwijze smoel van die knaap zitten, hem haar laten beffen, terwijl ze zijn rug en zitvlak rood ranselde.

'Schiet je een beetje op, ik raak klanten kwijt. Kan het in deze tijd nu zoveel moeite zijn om een systeem naar behoren te laten werken?'

Marcus lag plat op zijn bui en peuterde traag aan de aansluiting. In een oogopslag zag hij dat een koppeling half was losgeschoten. Kwestie van even aandrukken en steviger vastdraaien, verzegelen noemden ze dat in vakkringen. Maar die vrouw boven hem, dat goddelijke wijf met die malse dijen. Als vanzelf bewoog hij zijn onderlijf over het vinyl. Waarom gaf ze hem geen pak voor zijn billen, zijn blote billen, net als vroeger. Juf Erebeemd legde in groep twee soms kinderen speels over de knie, jammer genoeg viel deze traktatie hem nooit ten deel. Vol angst vermengd met begeerte zag hij hoe Johny, de belhamel van de klas, de juf telkens uitdaagde tot een gespeeld pak billenkoek. Was hij maar zo moedig en flink geweest.



Haar hoog gehakte schoenen nabij zijn gezicht, haar stevige kuiten, om zo in te bijten. Hij zou voor altijd haar slaaf willen zijn, maar hij was getrouwd en had twee kinderen, een jongen en een meisje.

'Schiet je nog op,' sprak Mathilde dreigend, 'of moet ik er het zweepje bijhalen.'

Alle mannen waren lullen, vond ze. Hun kont (meestal magerder dan die van vrouwen) vroeg erom om te worden voorzien van rode striemen en blauwe plekken. Sinds Ron was vertrokken had ze alleen op een party nog een man onder handen kunnen nemen, ware het niet dat hij voortijdig afdroop. Al sinds de tijd dat ze met buurkinderen schooltje speelde hield ze van spanking. Toen was ze al een van de sterkste kinderen, met gemak strafte ze de buurmeisjes tijdens een uit de hand gelopen vadertje-en-moedertjespel, maar echt genot vond ze in het bestraffen van Tonny van de slager.

Ron was terug naar zijn vrouw, het werd hem te heftig na een week lang in een bench te zijn opgesloten. Ze begreep het wel, ook dat ze te snel was gegaan, maar hij was ook zo begeerlijk. Ze zou het nu anders aanpakken. Weer een getrouwd exemplaar, dat had ze al bij zijn entree waargenomen, maar het een sloot het andere niet uit. De meeste wijven haten hun man, zouden ze graag eens stevig willen kastijden, daar kon zij de voorwaarden voor scheppen, hen daarbij een handje helpen.

Marcus kroop onder het bureau vandaan. Even moest hij de neiging onderdrukken om haar schoenen te kussen, ze te likken, door zijn shirt heen voelde hij zijn harde tepels.

'Het spijt me, mevrouw, ik kan het niet lek niet vinden.'

'Wel godverdomme, wat ben je voor een kneus.'

'Ik doe mijn best, mevrouw.'

'Ja, ja, dat moet ik geloven. Wil je wel geloven dat mijn handen jeuken.'

'Ik begrijp het, mevrouw.'

Onderdanig zat hij aan haar voeten. Nu zou het gebeuren, nu zou plaatsvinden waar hij zo intens naar hunkerde, maar zij was de baas en hij hield zich muisstil, al overwoog hij of het misschien beter was haar misnoegen nog wat verder op te wekken.

'Weet jij wat jij verdient?'

'Nee, mevrouw.'

'Een goed pak slaag op je blote billen, zodat je een week niet kunt zitten.'

'Ja, mevrouw.'

'Wat verdien je nu precies?'

Hees herhaalde hij haar woorden.

'Goed, kleed je helemaal uit.'

Met zijn bovenkleding had hij niet veel moeite, toch wat beschroomd trok hij eerst zijn schoenen, sokken en daarna zijn broek uit en als laatste zijn boxershort. Spiernaakt stond hij voor haar in haar kantoortje. Aan zijn tepel trok ze hem naderbij.

'Je vindt dus ook dat je een goed pak slaag op je blote billen verdient, of heb ik het mis?'



Hij knikte alleen en zij trok hem over haar volle dijen heen, zodanig dat zijn handen en voeten van de grond kwamen. Hij zweefde niet alleen lijfelijk, maar ook geestelijk.

'Je bent een waardeloze monteur en mensen die hun taak niet naar behoren uitvoeren verdienen straf, dat ben je toch wel met me eens.'

Hij verschoof zijn onderlijf over machtige bovenbenen en voelde zich duizelig worden. Als Emmy hem zo zou zien, als zijn collega's hem zouden zien, als, als...

'Je krijgt er honderd met mijn blote hand,' kondigde ze aan, 'dat verdien je wel.'

Zijn buik plakte tegen haar dijen, ze rook naar rozen, maar strafte als een kerel. Het deed zeer, gemeen zeer, maar was zo intens dat de pijn nauwelijks tot hem doordrong, hoe vreemd dit ook klinkt. Bij een vrouw over de knie, bij zo'n matrone, het liefst zou hij bij haar naar binnen kruipen, maar hij was getrouwd.


Mathilde was nog bezig met de afranseling van Marcus, toen zijn telefoon ging. Hij wilde zich oprichten, een automatisme, zij drukte hem terug. Ze boog zich voorover en pakte zijn mobieltje uit de broekzak van de pantalon die over het bureau was gekwakt.

'Matilde, met wie heb ik het genoegen?'

Marcus begon te zweten. Was het zijn baas, was het Emmy, of een van zijn kinderen?

'Ik nam even zijn telefoon op, Emmy. We zijn even bezig, laat ik het zo zeggen: Ik ben even bezig. Ik ben niet bepaald tevreden over je man en ik vond dat ik hem moest straffen.'

Verstijfd ligt Marcus over Mathildes knieën, met al zijn vezels gespannen.

'Ben je mal meid, ik ga nioet procederen tegen die nul, gewoon een pak op zijn blote kont, dat het kletst.'

Om haar woorden kracht bij te zetten sloeg ze met haar vrije hand op de al vuurrode billen van Marcus.

'Waarom doe je dat zelf niet, een man heeft dat regelmatig hoognodig, geloof me.'

Ze trommelde nog hardvochtiger op de inmiddels pimpelpaarse kont van de monteur.

'Wat zeg je, Emmy, ik kan je niet verstaan.'

'Ik ga hangen, meid. Je man gaat zo mijn teentjes zuigen en voetzolen schoonlikken. See you.'

Marcus' tong gleed over haar heuvel, hij was in trance. Alles was nu verloren, maar in zijn positie had hij niets meer te kiezen. Mathilde klemde zijn gezicht tussen haar dijen en gromde voldaan.

'Je bent net verkocht door je vrouwtje, hoe vind je dat? Ze vroeg maar tien meier, net wat jij me schuldig bent, mop.'

Zijn tong deed automatisch zijn werk, hij likte haar achterste, zoog haar tenen, koesterde haar voetzolen. Hij greep haar om haar dijen en beloofde haar eeuwige slaaf te zullen zijn.


Vervolg? Schrijf: lijfstrafje@gmail.com