Het is heerlijk weer als ik met mijn rugzak op vakantie in de Ardennen wandel, ik ben al in uren geen mens tegen gekomen. Het begint al donker te worden, ik zie een groot landhuis opduiken in de duisternis ik kom aan een groot gietijzeren hek met camera’s bewaakt Ik bel aan in de hoop een slaapplaats te vinden. Het duurt even voor er wordt open gedaan waarna ik met enige twijfel binnen loop, het hek sluit automatische achter me. De oprijlaan is lang en donker en plotseling word ik van opzij belaagd door twee mannen in witte jassen, wanneer ik van de schrik ben bekomen begin ik te schreeuwen en te slaan maar de mannen zijn zo sterk dat ik niets kan uitrichten, mijn rugzak wordt afgegooid ik krijg een riem om met daaraan polsboeien en een ketting naar mijn enkels waar mijn enkels met boeien aan worden bevestigt, ik maak zo’n kabaal dat mij een grote rubberen bal in mijn mond wordt gepropt en met een riem achter mijn nek wordt vast gezet ik nu niet meer bewegen of iets zeggen, ik ben doods bang.

Ik wordt mee gesleurd naar het landhuis, daar aangekomen zie ik dat alle ramen en deuren voorzien zijn van tralies. De deur gaat open en ik wordt een grote hal in gebracht waar een loket staat een andere man in het wit bekijkt me en zegt tegen de andere die mij vasthouden dat ik naar onderzoekkamer 1 genomen moet worden en dat ik daar geprepareerd moet worden voor onderzoek. Er komt een rolstoel uit de hoek waar ik wordt opgezet, mijn handen worden op de leuning vastgezet en mijn voeten op de steunen vast gemaakt, dan word ik door allerlei gangen gereden zodat ik al snel mijn oriëntatie kwijt ben, dit zal mijn ontsnapping later bemoeilijken, dan komen we bij een deur met tekst: onderzoekkamer 1 waar ik binnen wordt gereden. De kamer is steriel wit met een paar kasten tegen de muur, een douche in de ene hoek en een badkuip in de andere hoek, tegen een andere wand een wc (zonder muren of gordijn omheen) een wastafel daarnaast en in het midden van de kamer een soort operatie tafel met been houders die je wel eens in de dokters kamer ziet om vrouwen een inwendig onderzoek te geven. Ik wordt naar de tafel gereden, los gemaakt uit de rolstoel en op de tafel gelegd, mijn enkels worden meteen weer vastgebonden, mijn handen worden boven mijn hoofd vastgebonden en er gaat een riem over mijn borst. Met een schaar beginnen ze mijn kleren los te knippen en binnen een mum van tijd lig ik helemaal naakt op de tafel die dan erg koud aanvoelt, ik ben doods bang en erg beschaamd dat ik zo naakt lig en niets kan doen.

Mijn benen worden los gemaakt en een voor een in de standaards gebonden nu ben ik niet alleen naakt en vastgebonden maar nu liggen mijn intiemste delen open en bloot voor iedereen te zien zonder ik daar maar ook iets aan kan doen. De mannen gaan dan weg en laten mij alleen. Even later gaat de deur open en er komen twee vrouwen binnen die helemaal gekleed zijn in wit rubber, de een duwt een klein karretje met diverse dingen die ik niet kan plaatsen voort, de ander heeft een clipboord in haar hand. De vrouw met het clipboord in haar hand komt naar mij toe en zegt: ik ben dokter Ros en dit is zuster Sedie, zij zal jou verzorgen. Zuster Sedie geef deze jongen een goede wasbeurt en laat het me weten als hij klaar is voor onderzoek, daarna gaat dokter Ros weg en laat me alleen met zuster Sedie, de zuster komt naar mij toe en zegt dat als ik me rustig hou ze mijn knevel uit zal nemen, ik knik van ja en de knevel komt uit mijn mond en er komt een zucht van verlichting, eindelijk kan ik praten en ik begin gelijk vragen te stellen aan de zuster. Zuster Sedie onderbreekt me meteen en zegt dat ik niets mag zeggen of mijn knevel gaat direct weer in later zal dokter Ros mij alles uitleggen. Uit angst houd ik mijn mond en wacht af.

Zij gaat naar een van de kastjes een haalt daar een schaal uit en loopt daar mee naar de wastafel ik zie niet wat ze daar doet want die is achter me maar ik hoor daar wel water lopen, dan komt ze met schaal met warm water en zeep, handdoek, scheerkwast en een scheermes en ze begint mij helemaal van top tot teen te wassen, dan pakt ze het scheerzeep en begint mijn kruis, ballen en mijn bilnaad in te smeren, dan pakt ze het mes en begint mij zorgvuldig te scheren. Binnen een paar minuten ben ik helemaal kaal en voel ik me meer naakt en beschaamd, na dat gedaan te hebben pakt ze een tondeuse en begint ze mijn hoofdhaar te scheren maar dat wordt me teveel en ik begin te schelden dat ik dat niet wil en dat ze moet ophouden. Ze stopt gelukkig met scheren maar pakt dan de knevel smeert die in met zeep en zonder iets te zeggen dwingt ze mijn mond open en stopt de knevel er in en bevestigd die weer achter mijn hoofd, de zeep komt in mijn mond en ik moet bijna overgeven. Dan vervolgd ze weer haar werk met de tondeuce tot al mijn haar daar weg is, om vervolgens die nog helemaal glad te scheren met het scheermes.

Dan trekt ze een paar latex handschoenen aan en smeert mijn anus in met jel en stopt zonder blikken of blozen haar vinger in mijn anus en zegt vervolgens dat ik intern ook maar goed moet worden gereinigd. Ze loopt naar de wastafel en produceert een klysmazak die ze vol laat lopen met water en veel zeep. Terug lopend naar mijn tafel neemt ze een stang mee waar ze de zak aan bevestigd, een tuit ingesmeerd met de jel wordt zonder pardon in mijn anus geduwd, ik voel dat iets opgeblazen word in mijn anus, zuster Sedie legt uit dat dit een ballonnetje is om te voorkomen dat al het water er gelijk uit loopt, ik moet een tijdje het water binnen houden om goed gereinicht te worden en een kraantje aan de slang word open gedraaid en ik voel het warme water naar binnen lopen wat in het begin wel prettig aan voelt, maar snel begin ik krampen te voelen die alleen erger worden, ik begin te kreunen, zuster Sedie begint mijn buik te masseren zodat de krampen minder worden. Na een liter denk ik dat ik ontplof de zuster haalt gelukkig de zak weg maar komt tot mijn verbazing met nog een zak aan en vervolgd met het zelfde ritueel. Ik weet niet hoe ik het heb maar met het masseren van de zuster en verdwijnt langzaam maar zeker ook de tweede liter in mijn anus dan haalt ze de zak weg en zegt dat ik dit nog een tijdje moet vasthouden en ze loopt vervolgens de deur uit om mij alleen in deze vernederende houding met een buik vol water te zitten.

Ik weet niet hoe lang ik daar alleen lag (het leek wel een paar uur) de krampen waren terug gekomen maar ik kon nog steeds niet alles laten lopen omdat die ballon nog steeds in mijn anus opgeblazen zit. Na een eeuwigheid gaat eindelijk de deur open en er komen wel 10 mensen binnen die om me heen gaan staan, ik zie dr Ros en zuster Sedie maar de rest zijn me onbekend ik heb ze niet eerder gezien, ik voel mijn gezicht rood aanlopen van schaamte om zo te kijk te staan. Dr Ros begint te praten tegen de anderen over mij: dit is patiënt Roel, hij is net binnen gekomen wat we eerst met hem gedaan hebben is totale reiniging om zo meteen te beginnen met de standaard basis behandeling, omdat we nog geen klant voor hem hebben laten we het voorlopig even bij de basis. Zuster Sedie komt dan naar de tafel waar ik op lig en brengt een gordel om mijn middel met daar aan pols boeien en een ketting naar mijn benen waar enkelboeien en een ketting naar een halsband. Mijn handen en voeten worden vastgemaakt net zoals mijn nek word in de halsband vastgezet. Dan wordt ik eindelijk los gemaakt van de tafel en wordt er van af getild ik kom op de grond te staan maar door de ketting die van mijn hals via mijn gordel naar mijn voeten loopt kan ik niet recht op staan en moet ik gebukt met gekromde knieën staan dat staat nogal vreemd en daarom beginnen een paar mensen te lachen waardoor ik me nog meer vernederd voelt.

Tot mijn opluchting wordt ik dan eindelijk naar de wc geleid half schuifelend met nog steeds de slang uit mijn anus stekend kom ik niet verder dan een paar meter van de wc dan word ik tegen gehouden en ik moet op mijn knieën zitten met mijn gezicht op de vloer en mijn anus de lucht in, ik sputter tegen en krijg vervolgens een enorme klap op mijn billen ik heb nog nooit zo’n pijn gekend ik probeer het uit te schreeuwen maar dat lukt niet door de knevel die ik nog steeds in mijn mond heb. Mijn hoofd wordt hardhandig op de grond gedrukt en uit angst voor nog meer pijn druk ik mijn billen omhoog, ik hoor de stem van dr Ros die zegt dat voor mijn ongehoorzaamheid ik 20 klappen krijg een het water nog 20 minuten vast mag houden. Op dat moment slaat de paniek echt toe en ik begin te huilen dan komt de eerste klap en ik gil het uit, ik probeer weg te kruipen maar ik wordt tegen gehouden ik hoor dan de stem van de dokter die me waarschuwt dat ik wel mag schreeuwen omdat ze dat tocht niet horen maar als ik nog eens probeer weg te kruipen dan worden het 50 slagen, uit angst blijf ik zitten met mijn billen omhoog dan komt de volgende klap ik weet niet waar ik het moet zoeken en blijf schreeuwen tot overmaat van ramp laat ik in mijn verwarde staat mijn plas lopen na 10 klappen krijg ik rust en ik zak van uitputting in elkaar in mijn eigen zijk maar dat kan me op dat moment niet meer schelen, ik kan niet meer ophouden met huilen, ik voel me gebroken, na een tijdje moet ik weer op mijn knieën zitten en ik vrees de laatste 10 klappen maar in plaats daarvan wordt eindelijk de ballon leeg gemaakt en uit mijn anus gehaald en kort daarna spuit al het water met alle vuiligheid uit mijn anus, de opluchting is enorm.

Het duurt zeker een half uur voordat bijna alles er uit is en ik wordt weer op mijn benen gezet, ik wordt weer naar de tafel geleid waar ik weer op moet liggen, ik wordt losgemaakt uit mijn boeien maar krijg daar voor in de plaats een dwangbuis om, mijn benen worden weer in de beugels vastgezet. Dan komt zuster Sedie met een soort rijzweep en verteld me dat ik nu de laatste 10 klappen krijg, ik zie het met angst tegemoet maar na de eerste klap die door merg en been gaat merk ik dat ik schor ben van het schreeuwen en niet meer kan huilen, ik ben kapot na de 10e klap voelen mijn billen gloeiend aan ze worden ingesmeerd met een zalf die het branden een beetje verlicht, dan komt zuster Sedie aan met iets in haar hand het blijkt een luier te zijn maar ik ben zo kapot dat ik niet meer kan of wil protesteren. De luier wordt onder mij geschoven en vastgezet met plakstrips, mijn benen worden losgemaakt en ik krijg een plastik broekje aan, ik wordt op de grond gezet en door mijn luier kan ik niet mijn benen sluiten en sta ik daar met o benen in een dwangbuis met mondknevel en een luier tussen 10 vreemde mensen, ik ben gebroken ik ben zo verward over alles wat er met me gebeurt dat ik niets meer kan denken of doen ik laat me leiden naar een rolstoel waar ik in word gezet mijn enkels worden vastgezet en ik word de kamer uitgereden.