Mijn naam is Marnix, ik ben 19 jaar en woon nog noodgedwongen thuis. In de zeer nabij gelegen stad waar ik economie studeer, was geen kamer te krijgen of tegen dermate exorbitante prijzen dat het er niet inzat. Zoals niet abnormaal voor een knul van mijn leeftijd, zat ik altijd op zwart zaad. Nu helemaal, want het baantje bij de supermarkt was wegens faillissement over en uit. Op zoek naar een nieuw baantje. Kranten werden naarstig doorgespeurd, maar er was vrijwel niets dat van mijn gading was. Dit duurde een tweetal weken tot in de dikke zaterdageditie een advertentie stond, waarin voor een goed dagdeel een administratieve kracht werd gevraagd. Dat leek me wel wat en ik belde direct naar het aangegeven nummer. Een duidelijk oudere dame nam op en ik vertelde haar dat ik reageerde op de advertentie. “Je bent niet de eerste, maar laten we maar een kennismaking arrangeren”: zei ze. We spraken af voor komende zaterdag. Die dag trok ik wat nettere kleren aan dan ik normaal draag (blouse en spijkerbroek) en fietste naar het opgegeven adres. Was trouwens niet vlakbij. Na een goede driekwartier doortrappen, stond ik voor de deur en belde aan. Na wat gestommel werd de deur opengedaan en stond er een zeer goed geconserveerde dame van, naar schatting, 70 á 75 voor mijn neus. “Keurig op tijd”, sprak ze: “daar hou ik van.” Ze liet me binnen, vroeg of ik een kopje thee lustte en ging deze, na mijn bevestigende antwoord, even zetten. Terwijl zij daarmee bezig was, bekeek ik de kamer en snapte er helemaal niets van. Dit was een kamer van iemand die veel jonger zou moeten zijn. Ze kwam binnen met een dienblad met twee volle kopjes en wat lekkere koekjes. “Tast maar toe”, zei ze. Dat liet ik me geen tweemaal zeggen en met genoegen knabbelde ik er één op. Zij zelf nam alleen maar thee. Na wat heen en weer gekout te hebben, kwam ik ter zake. “Wat voor werkzaamheden zijn het precies. Ik wil graag weten of het in mijn vermogen ligt deze te kunnen uitvoeren.” “Oh, jee”, zei ze: “dat weet ik niet precies, ik moest je even bezig houden, want mijn kleindochter moest even weg, maar zal zo wel thuiskomen”. Op hetzelfde moment ging er een sleutel in het slot en trad een wat verhitte jonge vrouw binnen. “Sorry”, zei ze: “dat ik wat te laat ben, maar er waren een paar probleempjes op de zaak. Ben jij degene die ik zoek? Oh, ik heet overigens Manon, heb een zaakje in kinderkleding en heb dringend iemand nodig om mijn administratie te doen. Wat kan je wel en wat kan je niet; doet er eigenlijk ook niet toe, als je de handel maar in orde maakt en bijhoudt. Heb je al thee gehad, oh ja, ik zie het al.” Na deze springtij aan woorden, ging ze zitten en vouwde haar armen even in haar nek, waardoor ik kon zien dat ze pittige borstjes had. “Oma, heb je ook een kopje thee voor mij, ik ben uitgedroogd en wil even bijkomen voordat ik deze jongeman aan een spervuur van vragen onderwerp.” Oma keek me meewarig aan en ging maar thee voor haar kleindochter halen. Deze vroeg mijn naam, mijn adres en mijn leeftijd. Op al deze drie vragen gaf k antwoord, maar toen ze meer wou weten, gaf ik aan dat mijn privéleven mijn privéleven was en is. Oma, inmiddels terug gekomen, knikte goedkeurend naar me en zette het kopje thee voor Manon neer. Meteen wou ze gaan drinken, vloekte stilletjes, de thee was nog veel te heet en zette het kopje weer op de tafel. Ik zat mij af te vragen of ik, indien zij wilde, voor deze wervelwind, spring in het veld, zou willen werken, als was het maar ééns per week. Volgens mij zou ik nergens aan toe komen als zij thuis was of ik moest een afsluitdijk, nee nog beter; de deltawerken voor haar mond zetten. Ze bood echter een vergoeding waarop ik nooit had durven te rekenen en we spraken af dat ik elke zondagmorgen zou komen. Zaterdag lukte niet, want dan was haar drukste dage en de eerste keren wilde ze er in ieder geval bij zijn. Dat was prima, want maandag had ik geen college en zo te horen was er behoorlijk werk aan de winkel. “Is er achterstand”: vroeg ik. Toch met wat aarzeling stond ze op en met het schaamrood op haar kaken, kwam ze later binnen met een forse doos, vol met papieren. Ik schrok me een hoedje, ik had veel verwacht, maar dit niet. “Wanneer moet het klaar”: vroeg ik. “Zo spoedig mogelijk, want de belastingdienst zit op mijn hielen.” “Dat kan ik begrijpen, de stapel(s) overziende, maar je moet er wel bijblijven, want ik moet weten, nee, zeker weten, wat wel en niet wegkan, waar zaken op slaan, zodat ik grootboekrekeningen kan openen. Dit wordt echter wel nachtwerk, want als het zo snel klaar moet, dan zal ik aardig moeten doorakkeren. Ik hoop dat je een computer hebt, want zonder dat ding ben ik gigantisch veel tijd kwijt.“ Gelukkig had ze die, maar geen boekhoudprogramma. “Jemig”, verzuchtte ik: “Ik ga er wel één bij mij thuis ophalen, dat kost helaas wel een uur of twee.” In het nauw gedreven, bood ze me aan mij even heen en weer te rijden. Zo gezegd, zo gedaan en na een half uurtje waren we weer bij haar en begon ik met het installeren. Na een laatste bevredigende “piep” was alles rond en konden we beginnen. “Oma”, want zo noemde ik haar maar, “wilt u a.u.b. een grote pot koffie zetten; het lijkt mij nu het beste dat we maar direct beginnen. Eerst het zooitje sorteren en dan gaan selecteren.” Na twee uur waren we door de stapels heen. Gelukkig kon een kwart worden weggegooid, want dat waren niet aftrekbare rekeningen, bonnetjes van supermarkten en andere rommel.. “Zo, nu eerst maar eens gaan ordenen”: zei ik en de rest van de tijd ging op aan het zodanig ordenen van de paparassen zooi dat we op inhoud en dus dadelijk op rubrieken de zaak konden gaan afwikkelen. Inmiddels was het behoorlijk laat geworden, een uur of één en ik rekte mij uit en zei dat ik ging stoppen. Oma was inmiddels allang naar bed gegaan. Ik zag er tegen op om nu weer een uur te gaan fietsen en was dolblij met haar aanbod om te blijven slapen. De logeerkamer was nog vorige week door de werkster gedaan, voorzien van schone lakens, kussensloop, etc. “Even mijn ouders bellen, want daar woon ik nu tijdelijk, anders maken ze zich ongerust” Ik belde en alles was natuurlijk oké. Ze wees me de logeerkamer, voorzag me van schone handdoeken en kuste mij licht op mijn wang, mij ondertussen welterusten wensend. Ik kleedde me uit, kroop onder de lakens en was in een mum van tijd in diepe slaap. De volgende ochtend werd ik wakker door wat gestommel op de kamer waar ik sliep. Daar stond Manon, slechts gehuld in een badjas. “Sorry dat ik je wakker maak, maar het ontbijt staat bijna klaar. “Wat wil je, roerei, toast, gewoon een boterham, zeg het maar.” De aanblik van deze vrouw deed mij wel wat en ik begon een erectie te krijgen. Ik draaide me wat om zodat zij het niet zou kunnen zien, maar dat was duidelijk te laat. “Marnix”, zei ze: “je hebt me al zo geholpen, nu zal ik jou eens even helpen en met één beweging rukte ze het dekbed van me af. Verlekkerd keek ze naar mijn stevige lul en aaide hem even. Daarop trok ze haar badjas uit en een prachtige, naakte vrouw stond voor me. Ze kroop in het bed, likte me heel kort maar wel zo dat mijn erectie volledig werd, draaide me op mijn rug en liet zich langzaam over mijn harde zinken. Ze bereed me als een wilde merrie en begon hard te hijgen. Mijn pik groeide nog iets, zij schoof nog wat naar achteren waardoor ik dieper in haar kon komen en niet veel later spoot ik haar helemaal vol, precies op het moment dat ze omhoog ging, De stralen die ik tegen haar kutwandje spoot waren voor mij van ongekende aard. Nog niet helemaal verzadigd, duwde ik har billen naar beneden zodat ik haar nog dieper kon penetreren. Ik stond bijna direct weer volledig stijf en grommend en heftig bewegend, kwamen we samen tot iets wat orgasme heet, maar m.i. veel beter was dan dat. Na een ferme douche, elkaar nog wat opgeilend, gingen we naar beneden. Oma keek ons bijna ondeugend aan, maar zei niets. Ze ging naar de keuken en maakte daar het ontbijt klaar. Roerei met ham en wat pastakaas. “Dat zullen jullie wel nodig hebben om even op krachten te komen”: sprak ze liefkens. We kleurden beiden, maar toen ik zei dat als ik 50 jaar eerder was geboren haar zeker het hof zou hebben gemaakt, kleurde zij en verdween maar gauw naar de keuken omdat ze nog meer koffie moest gaan zetten. “Je windt haar wel om je vinger”, zei Manon: “dat is lang niet meer gebeurd.” “Man, het is een schat van een vrouw met een voor mij onbekende tolerantie. Meestal verzuren ze op deze leeftijd, vitten op alles en zijn voornamelijk met zichzelf bezig. Deze dame absoluut niet, ze staat vol in het leven en geniet. Complimenten voor zo’n Oma.” Na te hebben gegeten en met een maag, vol met koffie, gingen we maar weer aan de slag. Het werd een hels karwei, want steeds wreef ze over mijn kruis, ritste mijn rits open en bewerkte mijn stijve pik met haar handje. Toch kreeg ik het voor elkaar de hele papierwinkel in de computer te zetten en een uitdraai te maken. Het resultaat was slecht. Ze maakte verlies en dat verlies liep maand na maand op. Ik analyseerde de cijfers en gauw werd het me duidelijk waaraan het schortte. Het was niet alleen de marge die ze, te laag, op de kleding legde, maar ook de uitgaven aan promotie, entourage, drankjes voor cliënten en ga zo maar door. Het was een winkel waar, als er niet gauw veranderingen in kwamen, het faillissement binnenkort zou toeslaan. “Als je wilt, help ik je, maar dan moet ik wel rigoureus ingrijpen”: zei ik. Ze werd eerst kwaad, maar na met haar de cijfers te hebben doorgenomen, kon ze niet anders dan het te beamen. Ik vroeg om een uurtje nadenken en met haar gegevens in mijn hoofd, toch soms even nakijkend, kwam ik tot een plan. Het meest simpele daarvan was de prijzen in 12 maanden met plm. 12% te verhogen, heel geleidelijk dus. Dat was één. De volgende actie was om al haar reclame uitgaven te stoppen. Ze had, zoals ik uit de summiere boeken kon zien, een grote en zeer trouwe klantenkring; reclame was niet nodig, tenminste vooralsnog niet. Het derde was lastig om te vertellen. “Je moet je assortiment inkrimpen, je hebt teveel kleding die er alleen tegen uitverkoopprijzen, en dus tegen inkoopprijs of lager, uitgaan. Schipperen kan niet meer, het is alles of niets. Ik doe je een voorstel: “Jij koopt in, daar heb ik de ballen verstand van, ik bepaal hoeveel en bepaal de prijs.” Oma was duidelijk zachtjes naar beneden geslopen want achter de deur klonk applaus. “Kom maar binnen”: zei ik en schonk maar alvast wat drankjes in, voor haar en voor Manon een likeurtje en voor mij een bel cognac. Pratend, babbelend, het over niets hebbend, vloog de avond voorbij. “Het is tijd om naar huis te gaan”: zei ik spijtig. Ze keek op en deed me tot mijn verrassing een voorstel. “Je woont toch nu bij je ouders, ik heb nog een kamer te huur,” Blijkbaar had ik dat haar intussen verteld. “Ja, dat zou ik graag wel willen, maar ben blut; waarom dacht je dat ik met baantjes bezig ben?” Ze dacht even na en zei toen dat als ik dagelijks de boekhouding zou doen, de huur 0,0 was. Ik wilde meteen mijn spullen gaan halen, maar ze wou eerst eens weten uit wat voor nest ik kwam. Een goede week later gingen we op bezoek bij mijn ouders. Oma namen we mee, want die wou het ook wel weten. Mijn fijne ouders ontvingen ze alsof ze al jaren vrienden waren. Het werd een geweldige avond en met alle drankjes erin gegoten, was het beter om daar maar te blijven slapen. Stommelend naar boven, naar de logeerkamers. Manon viel direct in een eindeloze slaap, maar ik kon niet slapen. Om haar niet wakker te maken, sloop k naar beneden, pakte uit de koelkast een biertje en zette de TV aan; er was niets dat mij kon boeien en uit met het ding. Ik hoorde gestommel op de trap en wist niet wat te doen. Ik zat hier in mijn blootje en er was niets om aan te trekken. De deur ging open en tot mijn geluk was het Manon. Wat slaperig keek ze uit haar ogen. “Wat doe jij hier?”: vroeg ze. Ik vertelde haar dat ik niet kon slapen en om haar niet wakker te maken maar naar beneden was gegaan. Ze nam ook nog een drankje, kroop op mijn schoot en gaf me een dikke kus. Dat was de inleiding tot een heftige vrijpartij. Met verve neukten we elkaar plat. Gelukkig sliep de rest als een roos, want ik zou niet graag betrapt worden terwijl we het op z’n hondjes deden. We slopen weer naar boven en dit keer kon ik ook de slaap vatten. Het was dik in de ochtend toen we wakker werden. Zo te horen, was iedereen al op. “Hallo”, fluisterde Manon: “ben je alweer geil?” Mijn antwoord was eenvoudig, ik ging op haar liggen en stilletjes neukten we elkaar naar een hoogtepunt. Nog even verstrengeld in elkaar, zei ik zachtjes in haar oor: “Ik hou van je.” “Ik ook van jou”: fluisterde ze terug en we bezegelden dit met een eindeloze kus. De winkel draait weer als een tierelier, ik ben afgestudeerd en heb een leuke baan. De boekhouding doe ik nog steeds en de logeerkamer gebruiken we enkel voor logés.