Nadat ik jullie kortgeleden heb verteld hoe ik tot een 'vochtige relatie' met mijn zusje Astrid ben gekomen ( Zusje Astrid, deel 1 t/m 5 ) , kon ik jullie het volgende verhaal niet onthouden... Deze gebeurtenis vond een week of 2 na onze eerste uitspatting plaats:

De datum weet ik niet meer maar wel dat het zo'n heerlijke warme zaterdag in juli was. Rond een uur of 2 'smiddags liep ik naar mijn stamcafeetje. Genietend van het mooie weer en met een sigaret in de hand was de wandeling van 10 minuten snel voorbij en liet ik mezelf ploffen in 1 van de redelijk comfortabele terrasstoelen. De bediening had mij, als vaste klant, al snel opgemerkt: "Hoi Erik ( zo nou weten jullie mijn naam eindelijk ook ), biertje?” “Yep, zet er maar één neer”, antwoordde ik.



Met het koude biertje net voor m’n neus en de zon in het gezicht werd ik bij m’n schouder gepakt… Achter me stonden 3 vrienden die het zelfde idee als mij hadden gekregen. Ik bestelde een biertje voor de jongens en de gezelligheid nam snel toe. De nodige glazen met gerstenat gingen naar binnen totdat 1 van m’n vrienden me er op attent maakte dat m’n zusje Astrid ook op het terras zat. Inderdaad: een paar tafels verder op zat Astrid met een hele kudde vriendinnen. Ik floot op m’n vingers en Astrid keek op. Ze had me in de gaten en hefte haar hand in de lucht, inclusief glas bier. “Broertjuhhh”, schreeuwde ze over het terras waarop ik reageerde met “Zusjuhhhhh”. Zo, het was duidelijk dat we familie waren.. LOL

De uurtjes streken voorbij en rond de klok van 16.00 vertrok de eerste vriend van m’n tafel. Rond 16.30 zat ik weer alleen. Ik keek of Astrid er nog was. Ze zat nog steeds aan het tafeltje en ook haar vriendinnenclubje was al lang niet meer zo groot als daarstraks. Om de laatste tijd op het terras wat gezelliger te maken besloot ik maar bij de dames aan te schuiven. “Hé kom je er gezellig bij!”, hoorde ik Astrid vrolijk zeggen. “Welja, het is nu niet meer zo’n kippenhok hier dus ik dacht het kan nu wel”, zei ik. De overgebleven dames konden er om lachen en zo liet ik mezelf in de stoel zakken bij de dames.


Astrid zat nog aan tafel met haar vriendinnen Anja en Brenda en zo te zien hadden de dames, net als ik, inmiddels de nodige alcohol gehad. Dit in combinatie met de hete zon maakten het een gezellige warme nazomermiddag. Rond 17.15 vetrok Anja… Nadat ze gedag had gezegd keek ik haar nog even na en zag dat ze wel de nodige moeite had met lopen. Ik moest er wel om lachen… Astrid en Brenda vroegen me of ik nog een laatste biertje wilde… “Daarna lopen wij naar huis, wat jij doet moet je zelf weten”, zei Astrid. Ik nam het aanbod van het biertje aan en zei dat ik dan ook maar mee liep. Ik had lang genoeg op het terras gezeten en zou anders alleen achter blijven, wat dan weer zo’n domper is na een gezellige middag. Daarnaast voelde ik nu ook wel dat zon en alcohol niet de meeste handige combinatie is.



Het laatste biertje ging er maar langzaam in, vooral bij de dames, maar rond zes uur was het dan toch eindelijk zover: we gingen naar huis. Enigszins wankel liepen Astrid, Brenda en ik richting huis. Brenda woonde iets verder dan waar ik en m’n zusje leefden op een leuk boerderijtje maar de route die kant op was hetzelfde. Wel zo gezellig…

De terugweg duurde langer dan de weg heen, de nodige biertjes waren hier de schuldige van, maar na een minuutje of 25 kwamen we toch aardig in de richting. “Zullen we er nog eentje bij ons in de schuur drinken?”, vroeg Brenda. Dorstig geworden door het lopen stemden Astrid en ik er in toe en we liepen ons eigen huis voorbij en kwamen even later op de boerderij aan waar Brenda woonde.

Brenda nam ons mee naar de hooischuur waar haar vader professorisch een kantine-achtige ruimte in elkaar had getimmerd. Brenda pakte drie biertjes uit de koelkast en we namen het er nog even van. Alle verhalen van het terras kwamen nogmaals voorbij zodat we al snel een tweede koude biertje voor ons hadden staan. “Sorry jongens, wat er in gaat moet er ook weer uit, ik ben zo terug.”, met die woorden onderbrak Brenda ons gezellige gesprek waarop ze opstond en de ‘schuurkantine’ verliet. Astrid keek om en zag hoe Brenda achter het opgestapelde hooi verdween. “Kom op, we gaan achter haar aan, kunnen we lachen.”, zei Astrid plagerig…



Ik was wel in voor een geintje en samen met Astrid liep ik uit de ‘schuurkantine’ richting de achterkant van het hooi. En ja hoor, daar was Brenda, we keken haar op haar rug terwijl we zagen dat ze duidelijk moeite had om de knoopjes van haar broek open te maken, vermoedelijk door de alcohol. Astrid stootte me aan en moesten beiden ons best doen om ons lachen in te houden. Uiteindelijk lukte het Brenda haar knoopjes los te doen en we zagen hoe de spijkerbroek van haar lichaam afgleed, gevolgd door haar slipje. Brenda zakte door haar knieën in het hooi en op dat moment kon Astrid zich niet meer inhouden…

“Gaat ie lekker Bren?”, riep ze. Brenda keek verschrikt om en zag ons beiden staan. “Jezus, doe normaal zeg!!! Een beetje privacy mag ook wel!!!” Terwijl ze dit zei probeerde ze op te staan maar ze was te wankel in haar benen waardoor ze achterover in het hooi viel. Astrid en ik barstten in lachen uit. “En dat lachen helpt ook niet echt!”, reageerde Brenda hoorbaar geïrriteerd. “En als jullie blijven staan daar dan weet ik zeker dat het niet lukt!”, kregen we nog even ‘nageleverd’

Astrid keek me kort aan en knipoogde… “Wedden van wel?”, zei Astrid. Ze bedacht zich geen moment en liep op Brenda af die nog steeds met de broek op haar enkels languit in het hooi lag. “Kom op, overeind!”, moedigde Astrid haar aan en hielp Brenda met het opstaan. Ik keek toe hoe Brenda weer rechtovereind werd geholpen en zag van een klein afstandje dat mijn buurmeisje een keurig gladgeschoren kutje had. Nou ik kan je vertellen dat dat geen vervelend uitzicht is na een middagje terras!